Φωτογραφία εξωφύλλου: Μαρία Τσιράκου
Νύχτα τρεις
Απόπειρα πρώτη
Νύχτα Δεκέμβρη
σαν να τελειώνει ο χρόνος, ξανά.
Ένα τρενάκι παιδικό αρχινά το ταξίδι του.
Αφετηρία, ο λεκές στο χαλί
ενδιάμεσοι σταθμοί,
ένα λουλούδι ξεθωριασμένο,
τα πατημένα φτερά μιας μέλισσας,
τα φαγωμένα κρόσσια, ο χρόνος ξανά.
Απόπειρα δεύτερη
Νύχτα Δεκέμβρη
η ανάμνηση ενός γράμματος
που ποτέ δε θέλησα να γράψω
σε έναν Άγιο, που ποτέ δε θέλησα να πιστέψω.
Το τρενάκι ήρθε.
Ο ήχος του φρένου πάνω στις ράγες
ζαλίζει τις γεύσεις,
η άχνη τινάζεται στο φτέρνισμα,
λερώνει το χαλί, θολώνει τις λάμπες.
Απόπειρα τρίτη
Νύχτα Δεκέμβρη
επιβιβάζομαι.
Ένα χεράκι παιδικό σχηματίζει μια προσευχή.
Γεμάτη η τσέπη από χρόνια.
Τρύπες γεμάτη.
Δε βαστάει τα γράμματα. Μόνο τις αναμνήσεις.
Νύχτα Δεκέμβρη, διαρκείς.
Στάξε στο χρόνο των ανθρώπων,
σε κάθε απόπειρα
της προσευχής τη γραφή.
[ Για τη νύχτα
που ποτέ δεν έζησα,
μα που έμαθα να προσεύχομαι
για αυτή. ]
Ενοικιάζεται
Ενοικιάζεται
ένα μέτρο και εβδομήντα δύο εκατοστά
Σώμα.
Απόπειρες συνουσίας, πολλές.
Απόπειρες έρωτα, μετρημένες.
Απόπειρες αυτοκτονίας, μια.
Σε περίοδο κρίσης ενοικιάζεται,
έφτασε πια τη μέση ηλικία
με μόνη κατάχρηση αυτή
των αισθήσεων, κυρίως, της όρασης.
Ενοικιάζεται. Δεν πωλείται,
αφού η κάτοχός του επιστρέφει, κάθε που
ο άνθρωπος νυχτώνει δίχως φως.
Πληροφορίες εντός.
Δεν είδα εγώ
Δεν είδα εγώ,
το κρεμασμένο από τα συρματοπλέγματα σώμα.
Το λιμάνι μου, ήταν η φυγή του.
Δεν είδα εγώ,
το παιδί που έψαχνε στους κάδους
το μισοφαγωμένο τοστ.
Τα σκουπίδια μου, ήταν η τροφή του.
Δεν είδα εγώ,
φωτιά από εφημερίδες
να ζεσταίνει σαθρά υπόγεια.
Το εφήμερο νέο μου, για να περάσει η νύχτα.
Ούτε είδα πώς μεταναστεύει το όνειρο.
Φοβήθηκα μη χάσω την αρχή του στα χέρια
που ζητούσαν το ευρώ.
Την αγωνία για επιβίωση δεν είδα.
Εμείς γεννιόμαστε δυτικά
η ανάγκη μας είναι προϊόντα.
Δεν είδα εγώ,
λαθραία ζω εδώ
ο τόπος, μοιάζει πέρασμα.
Με θέα στο ανάθεμα
ξεπλένω τα υπολείμματα της νύχτας.
Σκηνή εξόδου.
Προσποιήθηκα οργασμό
προσποιήθηκες έρωτα.
Υπόγεια σύγκρουση ο χρόνος
κυλά μαζί με τα νεκρά κύτταρα
του σώματος.
Μήνες παλέψαμε
με την ατιμωρησία των στιγμών
με την ιδέα της αφής
να στοιχειώνει
το περίγραμμα της ελιάς σου
το περίγραμμα της γάμπας μου
το περίγραμμα της ζωής μας.
Μία περιφορά σαρκίου
μολυσμένου από εξάρτηση
η επιθυμία μου
και την αρνήθηκες (σαν αμαρτία).
Μία λιτάνευση κραυγής
στο νύχτωμα
ο φόβος σου
και τον προσκύνησα (σαν αμαρτία).
Σκηνή εξόδου.
Το πιο μεγάλο ψέμα
το είπες στον εαυτό σου.
Δεν είδα εγώ,
το κρεμασμένο από τα συρματοπλέγματα σώμα.
Το λιμάνι μου, ήταν η φυγή του.
Δεν είδα εγώ,
το παιδί που έψαχνε στους κάδους
το μισοφαγωμένο τοστ.
Τα σκουπίδια μου, ήταν η τροφή του.
Δεν είδα εγώ,
φωτιά από εφημερίδες
να ζεσταίνει σαθρά υπόγεια.
Το εφήμερο νέο μου, για να περάσει η νύχτα.
Ούτε είδα πώς μεταναστεύει το όνειρο.
Φοβήθηκα μη χάσω την αρχή του στα χέρια
που ζητούσαν το ευρώ.
Την αγωνία για επιβίωση δεν είδα.
Εμείς γεννιόμαστε δυτικά
η ανάγκη μας είναι προϊόντα.
Δεν είδα εγώ,
λαθραία ζω εδώ
ο τόπος, μοιάζει πέρασμα.
Σκηνή εξόδου
Με θέα στο ανάθεμα
ξεπλένω τα υπολείμματα της νύχτας.
Σκηνή εξόδου.
Προσποιήθηκα οργασμό
προσποιήθηκες έρωτα.
Υπόγεια σύγκρουση ο χρόνος
κυλά μαζί με τα νεκρά κύτταρα
του σώματος.
Μήνες παλέψαμε
με την ατιμωρησία των στιγμών
με την ιδέα της αφής
να στοιχειώνει
το περίγραμμα της ελιάς σου
το περίγραμμα της γάμπας μου
το περίγραμμα της ζωής μας.
Μία περιφορά σαρκίου
μολυσμένου από εξάρτηση
η επιθυμία μου
και την αρνήθηκες (σαν αμαρτία).
Μία λιτάνευση κραυγής
στο νύχτωμα
ο φόβος σου
και τον προσκύνησα (σαν αμαρτία).
Σκηνή εξόδου.
Το πιο μεγάλο ψέμα
το είπες στον εαυτό σου.