Τότε ήταν που άκουσα 35 σμήνη βομβαρδιστικών
στο κεφάλι μου
Χιροσίμα Ναγκασάκι Περλ Χάρμπορ.
Οι σειρήνες με ξεκούφαναν, τρέξτε στα καταφύγια, είπα.
Ένα γιατρό γρήγορα, μια νοσοκόμα, ένα παπά,
εννοούσα.
Μετά τα είδα κιόλας, βολίδα πήγαιναν, με ανάποδα πετάγματα
βολ πλανέ και λουπ.
Άλλα πληγμένα απ' την προσωπική μου άμυνα κατέπεφταν
φλεγόμενα κάνοντας σβούρες πάνω απ' την θάλασσα.
Ηiroshima mon amour και σκέφτηκα τη Χαρίτα.
Μερικά είχαν σκοντάψει στα καλώδια του μυαλού μου.
και γαμημένα στρατιωτάκια μου πριόνιζαν τις φλέβες.
Τριγύρω νύχτα, το αίμα σύριζε στα μηνίγγια,
βόμβες παντού και τρέκλιζα
ποιoς θα σώσει τον στρατιώτη Ράιαν και τέτοια παρόμοια.
Ο ουρανός χύθηκε τεράστιος λεκές από βυσσινάδα.
Θυμήθηκα τον Μπιλ,
''ελάτε να γίνουμε έντεκα στον ουρανό''
να παίζουμε μπάλα
εδώ, να σου πω Μπιλ, αγαπημένε ποιητή
πάντα σε είχα σε εκτίμηση, γούσταρα τις
πάσες σου στο διηπειρωτικό κύπελλο του ουρανού
τα γκολ που έβαζες
μα... sorry αδερφέ, η δική μου Κάτια είναι η Χαρίτα
και λέγε ό, τι θες.
Το πάτωμα μια γλιστερή λαμαρίνα.
Τότε ήταν που είδα άγγελο κυρίου
στα σκοτεινά
και
ένα τύπο με καμπαρντίνα..