Οι συνήθειες
Σαν να λείπουν σελίδες.
Τις προάλλες δε σε είδα στα εγκαίνια,
ούτε στο Άστυ την Κυριακή.
Αλλά χθες μετά από βδομάδες φάνηκες στην ουρά τού θεάτρου
με τα πόδια σταυρωτά στο μπλε μίνι
σαν θάνατος που δεν έχει ούτε παρελθόν.
Και παλιά βρισκόμασταν τυχαία στις ίδιες σκηνές,
έβλεπα ξάφνου έκθετους τους βραχίονες ή τα γόνατα
στις εκθέσεις των Ισπανών
ή σε κάποιο αμεταχείριστο μπαράκι ή καφέ.
Πίναμε τα ίδια, με πολύ γάλα, σκέτο ή με φλοίδες λεμόνι παρακαλώ,
αφήστε το καλαμάκι, αν υπάρχουν ξηροί...
Διαβάζαμε τα ίδια βιβλία.
Ένα διάστημα έμπαινες πρώτη για ντους.
Η μνήμη των υλικών
Σαν άλλες διαθήκες και φέρετρα.
Ζώντας σ’ έναν εγκρατή, αμετάπειστο κόσμο
τα υλικά εγκολπώνονται το δράμα
της ύπαρξης.
Θυμάμαι την Έλκε που έδειχνε
το βαθούλωμα στα μαξιλάρια του καναπέ
όταν τσακωνόμασταν,
μα πια δε με νοιάζει
που δεν ανήκουν σε κανέναν μας.
Τα μαξιλάρια ξεράθηκαν στη σοφίτα.
Ο ήλιος μπήκε απ’ το τζάμι
και θρυμμάτισε στην επένδυση τα ροδόφυλλα.
Το γυάλινο πλαστικό στις καρέκλες του σαλονιού
παίρνει μέρος καμιά φορά στη μάχη
των εποχών.
Αν κάτσει κάποιος θα σπάσουν.
Ο χρόνος αρκεί.
Τις κυρτώνει
σαν φρυγανιές
που βυθίζει κανείς
στο γάλα.
Από την ποιητική συλλογή:
«Το περιεχόμενο του υπόλοιπου»
© 2011
Αλέξιος Μάινας
&
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ
ISBN 978-960-336-697-3