Εγώ ποτέ δεν ύψωσα τα χέρια από απειλές
ή για επικλήσεις
Κι αυτό το μαύρο χιόνι που μου έτυχε μέσα στο σπίτι
δεν κατάφερα να το διώξω αλλά με τα χέρια
το φτυάρισα το πάλεψα το σήκωσα κι έγινε
αέρας που οι πάρτες του στροβίλισαν δερβίσικα
τα έλυτρα του καλού και του κακού
τα ξεσκέπασαν και τα ‘φτασαν ως την άκρια
των κερμέν.
Τι είναι καλό και κακό… Πότε το μάθαμε…
Και τι είναι λάθη… Αυτά που κάνουμε
ή όσα δεν έχουμε κάνει ποτέ;
Έλεγα πως αν μ’ αγαπούσε κάποιος θα ερχόταν
να με πάρει από δω και δεν θα με άφηνε να φοβάμαι
Αν με νοιάζεται κάποιος γιατί δεν έρχεται να με πάρει
από δω…Γιατί μ’ αφήνει να φοβάμαι;
Θα ήθελα να ερχόταν εδώ και να μ’ έπαιρνε μακριά
απ’ όλα και ξαφνικά να γινόμασταν κάποιοι άλλοι
Ίσως με δακρυσμένα για πάντα μάτια
Να γινόμασταν ταμπήδες λιγομίλητοι στα αιγυπτιακά καφενεία
ώρες να κρατάμε το μαρκούτσι του αργιλέ στα χείλη
σιωπηλοί και μακάριοι απολαμβάνοντας τον ψιλό καπνό
που σιγοκαίει στο λουλά.
Και ποτέ να μη χρειάζεται να σηκώνουμε τα χέρια
παρά για να παίρνουν κι άλλο ύψος οι πόνοι κι οι καημοί μας