Το άλογο των ονείρων
Το άλογο των ονείρων μου με την πνοή μου χαίτη
μ’ έναν ταχύ και άγρια όμορφο καλπασμό
φεύγει από χρόνους και καιρούς με θείου φωτός τα έτη
να φέρει εικόνες άφθαρτες τα όνειρα να κοσμούν.
Κι εγώ σαν κύριος αυτού και μόνος αναβάτης
πάνω του μένω αθάνατος ποτέ μου δεν γερνώ
κι ας ξέρω ότι αυτή η χαρά σαν κόρη οφθαλμαπάτης
σ’ ένα ταξίδι θα χαθεί που θα ‘ναι το στερνό.
Το άλογο των ονείρων μου όταν θα ξαποστάσει
θα ‘ναι η μοιραία αυτή στιγμή για πάντα να χαθεί
να σκλαβωθεί από κείνο που τα πάντα υποτάσσει:
το τελευταίο τ' όνειρο το αιώνιο το βαθύ!
Θάλασσα
Θάλασσα πάρε μου τούτες τις νύχτες
και σκέπασέ τες με τα κύματά σου,
τώρα έχουν πάψει πια οι ωροδείκτες
σ’ άκουσε ο χρόνος μου που του 'πες «στάσου!».
Θάλασσα την αυγή που αλλάζεις χρώμα
και στον ορίζοντα γλυκά ροδίζεις
γίνεσαι της ψυχής γαλήνιο στρώμα
κι «έλα στα σπλάχνα μου» μου ψιθυρίζεις.
Θάλασσα μ’ έλουσες νερό και αρμύρα
όταν βαπτίσθηκα μες στον αφρό σου
κι έγινες μέσα μου άγρια πλημμύρα
μάνα αέναης, αρχαίας δρόσου.
Θάλασσα ο νους μου στην καρδιά μου ράβει
τα γαλανά σου αλλόκοτα κεντίδια
και γω τον πόθο μου κάνω καράβι
στην αγκαλιά σου να γευτώ ταξίδια
Φωτιά στον πάγο
Ενδυμίων 2010