Παρανόηση
Χρειάστηκαν 33 χρόνια κι ένας Γολγοθάς,
για να καταλάβω ότι δεν είμαι ο Ιησούς.
Ο σταυρός είμαι.
Εξ ου και δεν συμμετέχω στην Ανάσταση.
Εύα Μπράουν
Έρχονται κάθε βράδυ και με ρωτάνε:
''Πώς μπόρεσες;''
Είναι κάτι παιδιά κουρελιασμένα,
νέοι άντρες όλο παράσημα και αίμα,
κοπέλες που πέθαναν αφίλητες.
Αγαπούσα τα σκυλιά μου κι εκείνον.
Άλλη αγάπη δεν περίσσευε. Για κανέναν.
Missing
Το ξέρω το κορίτσι που ζητάτε.
Το συνάντησα στις σκάλες που οδηγούν στο υπόγειο.
Φορούσε κουκούλα και τεράστια μαύρα γυαλιά.
Όταν τα έβγαλε, είδα ότι δεν είχε μάτια.
Είπε ''Με λένε Αντιγόνη και θα πεθάνω''.
Δεν ξέρω, μπορεί να είναι ακόμα στο υπόγειο,
μπορεί πράγματι να πέθανε.
Πάντως, καμιά φορά αργά το βράδυ,
περνάει μέσα από τους τοίχους
και μπαίνει στο διαμέρισμά μου.
Ανοίγει τις ντουλάπες και φοράει τα παλιά μου ρούχα.
διαβάζει βιβλία που έχω ν' ανοίξω χρόνια,
μου κλέβει τσιγάρα.
Μια νύχτα τής μίλησα.
Κατέβασε την κουκούλα της,
το πρόσωπό της παραμορφωμένο από εγκαύματα.
''Τώρα με λένε Ιωάννα'', μου είπε ''και θα καώ στην πυρά''.
Άμα τύχει και την ξαναδώ, θα της πω ότι την ψάχνετε.
Οι δικοί της ανησυχούν, θα της το μεταφέρω.
Το όνομά σας;
Μάλιστα, Μήδεια και θα σκοτώσετε τα παιδιά σας.