Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Λευτέρης Πούλιος, δύο ποιήματα




 Κόκκινη έκσταση


Κάθε στιγμή κάτι καταστροφικό
σε πρόσωπα σαν άστρα
που το χαμόγελο των αγγέλων
εκμηδενίζει.
Στη δαγκωματιά του λύκου
υπέκυψε ο οίκτος
και της ευγένειας το λιθοβολημένο νερό.
Όμοιοί μου, λύκοι και πάνθηρες,
μαζί ξετυλίγουμε στην απεραντοσύνη
της απληστίας τις αδηφάγες φλόγες
και τη σημαία
ενός θριάμβου μυστηριώδη.
Μ' εξαντλεί εμένα
το μονότονο χτύπημα των φύλλων
που ακούγεται στον αέρα.
Η ίδια η φωτιά του Θεού
μάς τραβάει μπροστά.




Ένας άνθρωπος στην Πάτμο του



Είμαι η κορυφή
ενός ουτοπικού βουνού
που λάμπει ασφαλώς.
Ψυχή που πήρε σάρκα
και χειρονομεί γύρω απ' την ανάσα.
Είμαι φαλλός
σε ηλεκτρικά όνειρα
με ποντίκια που τρώνε τα δάχτυλά μου.
Ένας άνθρωπος μόνος
που τσαλακώνει το μυαλό του
για να σταματήσει τον πόνο.
Ο κόσμος είναι παρωχημένος
και κουρασμένος.
Βρίσκω λίγο σκοτάδι όπου μπορώ
σκυμμένος να κλάψω και
γράφω μονάχα για λίγους.