Συμβαίνει την ώρα που εξημερώνεις λιοντάρια
Ενα μαγκάλι ήχος
άτακτα χύνει
ρυτίδες στους φθόγγους
τούφες γράμματα παίρνουν φωτιά
κάποιοι συλλαμβάνουν στάχτες
στις αλέες των προσευχών
λαιμός δέντρου
στο λιγοστό της νύχτας
δέχεται εισπνοές αίματος
σταγόνες λεπτοδείκτες
πέφτουν στο μωσαϊκό
πολυσύλλαβων βράχων
χωρίς αποτύπωμα χειμώνα
από τη μήτρα των λέξεων
ξηλώνω την πιο αιχμηρή
καρφώνω στα μάτια του εσώψυχου
μια φούγκα ρημάτων
τώρα προλογίζω
κατάγματα
με τύμπανα σπλάχνα.
*
Βίαιη εξέλιξη
Πέτρα τη πέτρα
πατρίδες σώματα
εξόρισα
κισσούς σιωπές
στο μέτωπο
τώρα πια
μαχαίρια
μαδάνε
τα μαλλιά μου
χτύποι εξόριστοι
μετράνε
τις ρυτίδες
λίγο - λίγο
επιστρέφω
στη συλλαβή
της φλέβας
το δέρμα
της μνήμης
ακουμπώντας.
*
Το έσχατο ψύχος
Κάνει ένα κρύο απόψε στο στίχο
σιρόπι παγωνιά στο στόμα,
αυτό κάνει.
Πάει κι έρχεται ένας σκύλος
με μάτια μελάνι
γδέρνει τα κρανία των δαχτύλων μου,
αλλά εγώ στο ορυχείο του κροτάφου
μαζεύω πριονίδια
για το χειμώνα.
Δεν έχω άλλες λέξεις να ζεστάνω,
κοιμάμαι σε μπόγους ρήματα
και επίθετα στουπιά
ξυπνάω με λείψανα χαρτιά στα γόνατα
ακούγοντας τις πινελιές των ρούχων
να σωπαίνουν.
Μέσα στο τόσο κρύο
μετράω τους καπνούς
του στήθους
μέσα στο τόσο ψύχος
φοράω
κοντομάνικη ήττα.
Διονύσης Μαρίνος