Ανατολή στον Άγιο Σώστη ~ Τήνος
photo by Φαίδρα Φις
Αλλάζει την πορεία του καιρού η γνώση.
Αδράνεια κι επιφάνεια, ζητιανιά.
Λες να ‘ναι που αλλάξαμε πανιά
ή που σφραγίσανε τη λύπη μας κι οι Ρώσσοι.
Σκουπίζω τον πηλό απ’το δεξί πλευρό σου
Αθόρυβα που τρέχει η πληγή...
Το ξέρω, θα ημερέψει απ’ τη σιγή
ενός λεπτού αναπνοές θα τη λυτρώσουν.
Πάρε τ’ αστέρια απ’ τον ουρανό μου.
Πίσω τα ζήτησες, στα μισά του δρόμου.
Σφίξε τα μάτια, ρίξε μου το βέλος.
Είν’ αβάσταχτο να σώζεσαι στο τέλος.
Απλώνουνε οι ρίζες της φωτιάς, στα μάγια,
αχάιδευτα τραγούδια, στρογγυλά.
Ποιος άραγε σιωπώντας θα μιλά…
Και ποιος θα τρέφεται από τα αποφάγια.
Ξεκλείδωσα την πόρτα, ορμάει το ψύχος.
Στο χέρι σου αφήνω το κλειδί.
Κομπάρσος η αλήθεια επειδή
συνήθισε στα ψέματα κι ο στίχος.
Πάρε τ’ αστέρια απ’ τον ουρανό μου.
Πίσω τα ζήτησες, στα μισά του δρόμου.
Σφίξε τα μάτια, ρίξε μου το βέλος.
Είν’ αβάσταχτο να σώζεσαι στο τέλος.
Αυτή η ανατολή πάντα θα περισπάται,
Θα τρέφει και θα λιώνει τη σχισμή.
Στα λόγια, ανεπαρκείς ηρωισμοί.
Τη δύση του κι ο ήλιος τη φοβάται.
* Τραγούδι επιτέλους με ρεφρέν :)
Δημοσθένη, ένας από τους λόγους
που σου το αφιερώνω.