photo by Φαίδρα Φις
Ποτέ μου δεν φόρεσα ρολόι. Ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά με το χρόνο. Ήθελα να γράφω. Δεν ήθελα να γράφω για κανέναν τους. Όμως αυτοί με κοίταζαν και περίμεναν. Και τους έκανα το χατίρι. Την καλοσύνη την παρουσίασα σταδιακά. Σαν εμμονή. Μέχρι που σιχάθηκα τα χατίρια, τις φιλανθρωπίες, τις καλοσύνες. Δεν αντέχω οτιδήποτε έχει να κάνει μ’ αυτά. Καταπίεσα όλες μου τις σφοδρότητες σ’ ένα αυτιστικά πειθαρχημένο δωμάτιο. Μακάρι να μπορούσα να χτιστώ σ’ αυτό. Να χτίσω τις πόρτες. Τα παράθυρα. Κι όλο ανέβαλα τη θάλασσα. Κρατούσα στο σκοτάδι την αναπνοή μου μήπως κάτι μου ψιθυρίσει η Μούσα και δεν το ακούσω. Κοιτούσα με τις ώρες το ίδιο δέντρο από το παράθυρο μέχρι να πονέσουν τα μάτια μου. Ευτυχισμένη; Tι θα πει αυτό; Kάποτε έζησα λίγη χαρά. Εκείνες τις μέρες ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου, ολόκληρη. Τόσο όσο δεν είχα ονειρευτεί. Με πονάει να το θυμάμαι αφού με χάρη το κατέστρεφα για να χαλάσω το σχέδιο. Έτσι μ’ εκδικείται τώρα για όλα τα χαμένα χαρούμενα λεπτά της ζωής μου. Το δέντρο εγώ το φύτεψα. Είναι βελανιδιά. Κόβω απ’ τον κορμό της και καίω στο τζάκι. Οι φλούδες της μ’ έχουν σκεπάσει σαν αδρά σεντονάκια που κρατάν τη μυρωδιά της. Στις φλούδες της γράφω. Σταμάτα να είσαι καλός μαζί μου. Με σκοτώνεις. Πόσο σημαντικό μπορεί να είναι ένα δέντρο. Κι όλο ανέβαλα τη θάλασσα. Για πολλά χρόνια την απέφευγα. Μέχρι που ήρθε η στιγμή να ορμήσει εδώ μέσα φουσκωμένη κι αφρίζοντας. Και με τιμώρησε. Έπρεπε να αποδεχτώ πως κανείς δεν μ’ αγάπησε ποτέ όσο διατείνονταν τα λόγια του. Απλώς ήμουν ένα κάπως παρατεταμένο «στάσιμο» στο ανέφικτο. Η θάλασσα είναι συνέχεια στα μάτια μου. Στο μυαλό μου. Δεν μου φτάνει αυτό. Είναι τόσο λίγο. Μέσα στο δωμάτιο έπιασε ομίχλη. Κι αν σου μοιάζω τώρα πεθαμένη είναι επειδή με κοίταζες με κάτι μάτια άδεια. Χωρίς ψυχή. Έχει τρελαθεί το σύμπαν γύρω. Άλλοι πόσοι γαμημένοι μήνες ώρες λεπτά; Ποτέ μου δεν φόρεσα ρολόι. Νομίζω ποτέ μου δεν αναρωτήθηκα τι ώρα είναι… Ο χρόνος είναι σαν κάτι που μ’ εμποδίζει να φύγω. Να τρέξω. Να πάω πού…
*Tράνζιτο δωματίου