για την μικρούλα Μελίτα
κάνει ζέστη πια
Φόραγες
ένα κατακόκκινο γαρύφαλο
στη μνήμη
και μου τραγούδαγες
τα κάλαντα
στα πέρσικα
με σάζια;
τα αλληλούια
ήταν allah και Δαρείος.
μ’ ένα κατακόκκινο
παλτουδάκι
και τις γαλότσες μας
γυρίζαμε
σ’ όλες τις λάσπες
της μουρίτσας μας,
μαυρισμένης
απ’ τα πεσίματα.
Στην τζέπη
ασημένια δεκάρικα
και μικρά γυαλιστά εικοσάρικα
κάνανε παρέα
με τριμμένους κουραμπιέδες.
Άνοιξες ένα μανουσάκι
για να
μας πεις
τα κάλαντα
κι οι Μικρές Κυρίες
της Άσκοτ
ζέσταιναν
την κρύα ατμόσφαιρα
της σαλονίσιας
Θαλασσογραφίας
με τα Βικτωριανά σαλόνια,
βελούδινους καναπέδες
και σεμενάκια,
Εγώ,
στον χαρακτήρα της Τζο
σταθερά-
ανυπερθέτως.///...
Κρέμασες
ένα ~~~~κατακόκκινο
~τριαντάφυλλο~
-άλικο το λένε-
στα μάτια μου
και πια
βλέπω
/μόνο αίμα
και μαύρο/
Η Τζο πέθανε
τις προάλλες.-
Φλεβ. 2012
Αμαλία Ρούβαλη