Χθες μια νύχτα γεμάτη νύχτες.

Θηριώδεις, στυφές, παραχωμένες στην άρμη

τελικά νοσταλγικές και ξανά στον απόηχο

διαλέξαμε κοντομάνικα όπως τότε που

παραιτηθήκαμε από τις εξυπνάδες

εκσπερματώνοντας

στο πρανές μιας ομπρέλας

στη φτέρνα της σαύρας

στα σφουγγάρια της Καλύμνου

στο μέλλον δεν θα ‘χουμε γενέθλια

γιορτές επετείους

μην κλαίγεσαι είμαστε το έθνος της θάλασσας

το έθος ενός στρεβλού ουρανού

χωρίς κονκάρδες και συνθήματα

αλλά σε διαρκή βάρδια για τις λιακάδες

σώνει και καλά μας φόρτωσαν με παραπληγικά

βίρτουαλ όμως αντέξαμε

ασυγχώρητη από μέρους τους η αντοχή μας

Έτσι λοιπόν το βράδυ το γεμάτο βράδια

οι δρόμοι γεμάτοι δρόμους

και στο τέλος να προσφέρεται η Ταγγέρη

για να σκοτωθώ δύο τρεις τέσσερις

φορές…μήπως θα σε πείσω;

Άμισθη και ανάμεσα σε σπασμούς

πως κολλάει μια μπάντα στο μέτωπό μου

άριες-σπάνια ντόπα

Και το λίγο και το πολύ το ζήσαμε

σαν πελεκημένες πέτρες από τους

κρυστάλλους του αλατιού

Γίναμε βράχοι από γρανίτη

στα γραμματοκιβώτια που μας την έχουν

στημένη οι εκπρόθεσμες λέξεις

λόγχες έτοιμες να εκβιάσουν

για καινούρια αιτήματα

Τι νίκες και τι ήττες …

Ποιος τις λογαριάζει;

Αφιερωμένο