انت عمري - أم كلثوم

Δύο κουμπέδες κι ένας φοίνικας

κάθε καλοκαίρι

ρίχνουν τη σκιά τους

στην ανατολική λυπημένη κάμαρα

Ένας λόγος που περιμένω με την ίδια αγωνία

το καλοκαίρι

τη βόλτα μας όταν βυθίζεται ο ήλιος της Παρασκευής στα σουκς

που ακούγονται από τη σιταντέλα τζουράδες και νάι

και

στο αχτάρικο για τα μπαχάρια της εβδομάδας

μας σταματάει πάντοτε εκείνος ο τρελοσεχάς

στη μέση του δρόμου να μας ρωτήσει αν είμαστε γκόηδες

και βάζουμε τα γέλια

Καταλαβαίνω ότι επιστρέφεις στο σπίτι

από τον τρόπο σου να γυρίζεις το κλειδί

και να σβήνεις τη μηχανή

από το πάτημά σου ανεβαίνοντας τα ξύλινα σκαλοπάτια

να γυρίζεις το κλειδί και ν’ ανοίγεις την πόρτα

να βαδίζεις αργά προς τη λυπημένη κάμαρα

Χθες πάνω στο κρεβάτι μας άπλωσες

μελάγιες κεφίες και κουδουνιστά χουλχάλ

κι ακόμη δεν ήρθε καλοκαίρι

Αυτή τη φορά τα κλειδιά ελάσσονα

χέρια κάτω από μια αράβικη λεμονιά

Αν θες να προχωρήσουμε θα πρέπει

να κάνεις εσύ τα βήματα

Κι αν επιμένεις να μιλήσω

θα πρέπει εσύ να βρεις τις λέξεις

*