Απάνωθέ μου σκούπισε
τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ
πάνω στη γη σωστά.
Νίκος Καββαδίας
Βγήκε απ’ το σπίτι τρεις Δευτέρες
σε δρόμο που’ πνιξαν οι φτέρες
είχε ξεχάσει τη ζωή του-
μεθόρια ενός αδύτου.
Είκοσι χρόνια σ’ ένα πλοίο
ταξίδευε Καλκούτα-Ρίο
Είχε ξεμάθει να βαδίζει
και να μιλά. Μόνο δακρύζει.
Έφτασε η ώρα για να παίξει
τον εαυτό του χάση ή φέξη.
Έφτασε η ώρα ν’ αναζητήσει
χέρια από λάθος που ‘χε μισήσει.
Μέσα στο πλήθος παραπατάει
Στου νου το βάθος σκυλί αλυχτάει
Στ’ αυτιά του βούιξε σειρήνα
Πέφτει και σπάει μια βιτρίνα.
Δρόμος ατέλειωτος, το βήμα αφιόνι
Πάγωσε η όψη του απ’ το χιόνι
Μάτια γυρεύοντας, ν’ αφήσει
ό,τι ως τώρα έχει κερδίσει.
Μάτια που αδίκησε, δικάζουν
ενώ ανέλαβε το σφάλμα.
Με χίλιες μαχαιριές τον σφάζουν
κι αφήνουν ανοιχτό το τραύμα.
Κάνει πως δεν καταλαβαίνει.
Η περηφάνεια του σωπαίνει
Τον όρκο δίνει στο φεγγάρι.
Με το επόμενο μπαρκάρει.
Έκλαψε για όλα αυτή τη νύχτα
χωρίς πνοή, σκοτάδι πήχτρα .
Ψάχνει στα ρούχα την μπουρίνα.
Τελικά η ζωή σε μια μπομπίνα.
*(ζεμπέκικο μάλλον)
** Η ονομασία Φάτα Μοργκάνα αποτελεί ιταλική μετάφραση του ονόματος της Μόργκαν λε Φέι, της μάγισσας και ετεροθαλούς αδελφής του Βασιλιά Αρθούρου, και χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει ένα ιδιαίτερο είδος αντικατοπτρισμού, ένα οπτικό φαινόμενο, που οφείλεται σε θερμοκρασιακή αναστροφή. Τα αντικείμενα στον ορίζοντα, όπως νησιά, κρημνοί, πλοία ή παγόβουνα, εμφανίζονται σύνθετα, δηλαδή δύο είδωλα ίδιου αντικειμένου ενωμένα αντίστροφα κατά κορυφή. Όταν ο καιρός είναι ήπιος, η απρόσκοπτη αλληλεπίδραση μεταξύ του ζεστού υπερκείμενου αέρα και του πυκνότερου ψυχρού αέρα κοντά στην επιφάνεια του εδάφους μπορεί να δράσει ως διαθλαστικός φακός, δημιουργώντας ένα κατακόρυφα αντεστραμμένο είδωλο, επί του οποίου φαίνεται να αιωρείται το απομακρυσμένο ευθύ είδωλο. Η Φάτα Μοργκάνα παρατηρείται συνήθως τις πρωινές ώρες μετά από μια ψυχρή νύχτα που έχει σαν αποτέλεσμα τη διαφυγή θερμότητας δι' ακτινοβολίας στο διάστημα. Η πρώτη αναφορά σε "Φάτα μοργκάνα" στα αγγλικά, το 1818, αφορούσε έναν παρόμοιο αντικατοπτρισμό που παρατηρήθηκε στο Στενό της Μεσσίνας, ανάμεσα στην Καλαβρία και τη Σικελία. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο στις κοιλάδες των ψηλών βουνών, όπως η κοιλάδα Σαν Λούις του Κολοράντο όπου το φαινόμενο μεγεθύνεται εξαιτίας της καμπύλωσης του πυθμένα της κοιλάδας που αντισταθμίζει την καμπυλότητα της Γης. Είναι πιθανό να παρατηρηθεί στις Αρκτικές θάλασσες σε πολύ γαλήνια πρωινά, ή συχνά στις καλυμμένες με πάγο κρηπίδες της Ανταρκτικής.
~~ Βασιλική Μουσταφέρη