Στην Ποιήτρια Χαριτίνη Ξύδη
"..σε θυμάμαι είχες ένα γόνατο τρύπιο
κι από κει ανάβλυζε
–ανάκατο με το μπερδεμένο αίμα σου όχι αίμα-
το ρετσίνι της κερασιάς"
Το Γόνατο
Τις βέρες θα τις έφτιαχνα
αιμάτινες
κι γάμος θα εγινότανε
κάτω απ’ τη δική σου κερασιά
κόκκινη σαν ποίημα
ο κόσμος θα επερνούσε
χωρίς να δει
ούτε την κερασιά
ούτε το τρύπιο γόνατο
που θα νυμφευόμουν
δεν έχει χρόνο να βλέπει
μόνο να πολεμά
και να πεθαίνει τρέχοντας
εγώ όμως θα ετελείωνα αυτό που άρχισα
ακόμα κι αν όλα τα καλοκαίρια
έριχναν όπως πάντα όλα τα φύλλα της κερασιάς
-της δικής σου κερασιάς-
ακόμα κι αν όλα τα καλοκαίρια
ξεθώριαζαν το αγαπημένο κόκκινο
ακόμα αν το αίμα εβρώμαγε απ’ τη ζέστη
ακόμα κι αν οι άνθρωποι εσταματούσαν να λένε ψέματα
εγώ θα έβαζα στον ουρανό πετραχήλι
στο τρύπιο γόνατο αιμάτινη βέρα
σαν έσχατη πράξη
των πρώτων γενεθλίων του έμβιου θανάτου μου
Εξεμεσμένο ήπαρ (υπό έκδοση)
Κωνσταντίνε σ' ευχαριστώ από ψυχής .
Χ.Ξ.
Χ.Ξ.