Αν είχαμε πατρίδα Αμέρισσα
δεν θα πόναγες ακόμη
για το γάμο που δεν έγινε.
Δεν θα έκλαιγες που
δεν άπλωσες να σου ασημώσουν
τα προικιά στο ντιβάνι.
Αν είχαμε δρόμο δεν θα επιστρέφαμε
στο λημέρι της ανάγκης.
Βλέπεις είναι κι η φωνή μια μπάντα
Απ’ το πουθενά του εντός μας.
Θαλασσογραφία
αιμορραγεί πάνω στο χάρτη-
τον λιώνει-.
χτυπάει στα τύμπανα
ασήκωτες συννεφιές.
Που λες Αμέρισσα
τίποτα δεν έχουμε
να στεριώνει
τα τριαντάφυλλα στο στήθος.
Σπόροι καμμένοι απ’ το λίβα
έξω από ένα
τσουβάλι είμαστε
Ξεχάστηκε αχρησιμοποίητο
σε μια αρχαία σιταποθήκη.
Ανθάκια που ολονύχτησαν παγωμένα
στα ριζά μιας στείρας ροδακινιάς.
Η φωτιά δεν φταίει.
Δεν διαλέγει τι θα κάψει.
Κι οι σωτήρες σώθηκαν.
Στην Αμέρισσα
Στην Ευγενία
Στη Μερόπη