Πως αποκοιμήθηκα μέσα σε τόσους καπνούς; Πως ονειρεύτηκα εκείνο το χωράφι με τις λεβάντες στην Αβινιόν να σωθώ; Πως μπήκαν μέσα μου τούτοι οι ξένοι και με γέμισαν χημικά; Tι ξέχασα να κλειδώσω; Με άφησα ανοιχτή στο φιλοθεάμον; Δεν με ξέρεις, δεν με μύρισες. Δεν έχεις γύρει πάνω μου ούτε ένα βράδυ. Τι διάολο είναι αυτό που στάζει σήμερα από το ένα μου μάτι; Ποιούς υπερεκτίμησα από άγνοια , ποιούς από συμφέρον και από αγάπη ποιούς; Τι παράξενος, απόμακρος κι αποστομωτικός που είναι ο έξω κόσμος; Γιατί κάποτε έλεγα πως θα τον ημερέψω με το ακορντεόν να παίζει ταραράν ταράν τατάν; Ποιά κοσμικά ζάρια με παίζουν και με χάνουν ερήμην μου καθημερινά; Ποιό τσιμέντο είναι ικανό να σκεπάσει τόσα πολλά ναι; Ποιός είναι αυτός που ξαπλώνει ανάσκελα τη ζωή μου; Σε ποιόν να μιλήσω για την λίγη αξιοπρέπεια που μου απέμεινε και μοιάζει με βρεγμένο διαβάτη σε είσοδο prive ξενοδοχείου; Γιατί από χτες ψευδίζω και ακροβατώ φραστικά; Ξεπερνάω τα όρια; Παρεκτρέπομαι; Ποιός πάτησε πάνω στην γαμημένη μου υπόφυση ; Γαβγίζουν τα δάκρυα όταν είναι τεχνητά . Κι ότι κατάπια τώρα κηρύσσει πόλεμο στα σωθικά μου. Αν δεν είχα γλώσσα μέσα στο στόμα μου, σήμερα θα είχα νύχια ακόμα κι εκεί.
* Τίτλος από "Τρύπες"