Τα ρήματα του αλχημιστή, δειπνήσαν τη χαρά μου.
Τη διέλυσαν τα δόντια του σε κόκκους μαύρης άμμου.
Είχε ετοιμάσει τη φωτιά, τ’ απίδια μες στο σάκο.
Τι κρίμα που δεν έπεσα στης φάβας του το λάκκο...
Μια εσύ στον Γαλλικό μια εγώ στον Δνείπερο.
Πάντα εγώ στα πεταλάκια πάντα εσύ στον ύπερο.
Γι’ αυτό επιστρέφω-μάι λιτλ λοβ- σ’ όλα τα ανύποπτα.
Κι εσύ όπως βλέπω-τέχνη σου παλιά- νιανιά κι ηδύποτα.
Τα ποιήματα του σοφιστή, θα’ λεγα να τα σφάξω
στο γόνατο. Το τζάκι μου τέλεια μ’ αυτά θ’ ανάψω.
Έτσι συμβαίνει οριστικά, άμα ξεμάθεις στις πιπίλες
Έτσι γλιτώνεις στο παρά πέντε τους ισόβιους ξεφτίλες
Του «λευκού» σου οίκου εν δήμω βγάζε τα επεισόδια
Είναι απλό! Απ’ τις εκπομπές σου κόβω τα καλώδια.
Μια ζωή θα σε ορίζουν, πράγματα πλανόδια,
όσο εγώ σιωπή θα οργώνω, έντυπη κι υδρόβια.
** (πολύ) χαρούμενο τραγουδάκι. Διατίθεται και σε μία ακόμη ενδιαφέρουσα βέρσιον, την οποία για λόγους κατωτέρας βίας :) δεν δύναμαι να δημοσιεύσω. Ευγενής επικουρία της φίλης μου Αμαλίας εκ Παρισίων, που με προειδοποίησε: την επόμενη φορά το διακόνημα θα είναι αγενές! :) Όποιος ενδιαφέρεται για την εκδοχή της Αμαλίας παρακαλώ να επικοινωνήσει μαζί μου με email και θα του την αποστείλω πάραυτα.