στον Κώστα Ριτσώνη
&
&
στον Θόδωρο Μπασιάκο
Με τ’ άστοχο τριτσέτο σου γύρισες απ’ τον Άδη
Να βγεις απ’ το κοπάδι να κόψεις το σχοινί
Πλάγιασες στη Γεσθημανή τριγύρω τόσοι κρίκοι
Του σκοταδιού οι λύκοι κι ένα άπληστο υνί
Φώτισα με τη λάμπα μου το ωραίο σου κεφάλι
Έμοιαζες με κοράλλι πάνω απ’ τη στείρα γη
Καθήσαμε αντικριστά σ’ ένα μικρό τραπέζι
Αύγουστος στο Χαμέζι, μέταλλο εδώ η αυγή
Έπεφτε το σακάκι σου γερμένο σε μια στάση
Σαν να’ χε προσπεράσει τη βέβαιη σκλαβιά
Όμως απ’ τα μανίκια του κάτι λερναία χέρια
Στις άκρες τους μαχαίρια μαστίγια θεριά
Έδυσε στην Αγιά Φωτιά το τελευταίο φεγγάρι
Ν’ αντέξουμε μακάρι ό,τι είχαμε ορκιστεί
Έλα να περπατήσουμε, σου λέω, μακριά τους
Από καμένες βάτους, κι από θεούς, λυτοί
Μια στάλα αν καταφέρουμε να πιούμε από τη βρύση
Δεν θα μας εμποδίσει τίποτα προς το φως
Έκλεψα από την τσέπη σου τη λάμα, το τριτσέτο
Φοβήθηκα ούτε φέτος θα σπάσει ο αστερισμός
Με κοίταζες σαν άσωτος και σαν καταραμένος
Που χρόνια αφηρημένος στην κόχη του πετά
Τα πιο σπουδαία ποιήματα, σαν λόγια του αέρα
μα θα σε βρει η σφαίρα κάποτε από κοντά
Χωρίς τριτσέτο και στουπί επέστρεψες στον Άδη
Φάλαγγα το σκοτάδι, ο πόνος, οι αφορμές
Άφησες το σακάκι σου στον ώμο του βαρκάρη
Το τελευταίο φεγγάρι ήταν ο αμανές
Μου το ‘φερε το άλλο πρωί κάποιος σ’ ένα τσουβάλι
Από την παραζάλη το ‘ριξα στο λαιμό
Έκλαψα που παντοτινά θα το’ χω μες στο στέρνο
Γι’ αυτό από τότε σέρνω φεγγάρια ως τον γκρεμό
*Tραγούδι