Το κορίτσι απεγνωσμένο σε μια κούνια,
με παυσίλυπα και χάπια ξαγρυπνά.
Χλιμιντρίζουνε του ανέμου τα σπιρούνια
μες στο στόμα του. Όλο και πιο στιλπνά.
Το αγόρι αφηρημένο σε μια μήτρα,
αιωρείται. Και ξυπνάει στο μετρό.
Συνταράζεται απ’ το θάνατο του Λύτρα
Συνοδεύει η μουσική, πάντα ρετρό.
Το κορίτσι κάποιοι δαίμονες λυπούνται.
Του χαρίζουνε δρεπάνι και σφυρί.
Λέξεις που όφειλαν ν’ αλλάξουν εκδικούνται
Την αγάπη να τρομάξουν; απορεί…
Το αγόρι σε υπόγειες διαβάσεις.
Λώροι μίσους κρέμονται απ’ τον αφαλό
Δηλητήρια, απ’ το χρώμα αναθυμιάσεις
Με τα χέρια ψηλαφίζει τον φαλλό.
Συναντιούνται σε εικόνες, σ' αφηγήσεις.
Σε φωνήεντα, σε σύμφωνα-γιαπιά
Το κορίτσι για να δει:«πώς θα λυγίσεις…».
Το αγόρι αναρωτιέται όλο: «για ποια…».
Αγαπήθηκαν, μα η αγάπη δεν αρκούσε
για να φτάσει την αλήθεια στο ζενίθ.
Αυτή φεύγει τώρα για τις Συρακούσες.
Κι αυτός διάβασε ξανά την Ιουδήθ.
Στην ακτή όλα τα σάρωσε το κύμα.
Το ιερό βιβλίο κείτεται νεκρό.
Ας σωθεί αυτό:- στο τελευταίο ποίημα-
απ’ της λύπης το καπέλο, το φτερό.
Μόλις λιώσαν μέσα τους οι πάγοι.
Μαύρο χιόνι απ’ τα βουνά της Αρκτικής.
Τους φυλάνε οι σκαραβαίοι. Οι σαρκοφάγοι
θα 'ναι πάντα ένα θέμα οπτικής.**
θα 'ναι πάντα ένα θέμα οπτικής.**
* τραγούδι
**η γωνία λήψης της κάμερας είναι ζήτημα ηθικής/
Ζαν Λυκ Γκοντάρ