Πρέπει να πάρει τα πράγματα από την αρχή. Βλέπονταν κρυφά. Συνέχιζε να παίρνει τα φάρμακα αλλά τον είχε πιάσει μανία να κλέβει κουταλάκια από όπου κι αν έβγαιναν. Του παγωτού στη Δωδώνη, του εσπρέσσο στα καφέ, του βύσσινου και του κερασιού στα συνοικιακά ζαχαροπλαστεία. Μόνο κουταλάκια έκλεβε. Επιστρέφανε σπίτι και τρώγανε αλάδωτα μακαρόνια με πέπσι. Όταν είχε μαζέψει πάνω από τρεις χιλιάδες κουταλάκια, τον πιάσανε. « Μάζεψέ τον! Αυτός είναι!». «Παράτα τον», έλεγε αυτή και τον τραβούσε απ’ τα μανίκια. Άλλαξε πολλά σχολεία και γειτονιές. Δεν το μετάνιωσε. Mόνο που άρχισε να παθαίνει κράμπες στα χείλια. Μερικές φορές τα ένιωθε να μουδιάζουν και να στραβώνουν από την αριστερή πλευρά. Κάτι είπαν για αναμορφωτήρια, ιδρύματα κλπ. Τραβούσαν ζόρι με τα κουταλάκια του. Δεν περίμενε από τις βροχές να τον κάνουν χαρούμενο. Πάντα μελαγχολούσε όταν έβρεχε. Πώς να στο εξηγήσω τώρα; Άλλα πράγματα τον έκαναν. Το πρόσωπό της. Η κορδέλα στα μαλλιά της. Κλέφτη τον φώναζαν από τότε. Η οικογένειά του, έβαλε να τη δείρουν. Ακόμα το θυμάται αυτό. Μείνανε μαζί όλο το βράδυ τρώγοντας μακαρόνια σκέτα, με τα κλεμμένα κουταλάκια, και πέπσι. Ξάπλωναν και διάβαζαν Celan και Ζαν Ζενέ. Λιώσανε κι εκείνο το δίσκο των Placebo. Εκνευρίστηκε αυτή. Τον πάτησε στο πάτωμα με το τακούνι. Θα του μάθαινε κι άλλους αν ο αδερφός του- ό,τι θέλανε τον κάνανε οι θηλυκές- δεν έβαζε να τη σκοτώσουν. Aτύχημα είπαν. Μια σιδερένια αφίσα έπεσε κάθετα στον αυχένα της και απέκοψε το κεφάλι από το υπόλοιπο σώμα.
Έχασα το πρόσωπό της. Μερικά ποτάμια είναι γραφτό να στερεύουν πριν βγουν στη θάλασσα. Φονιάδες. Αυτή πάντα κοίταζε ψηλά με αυθάδεια. Οι άλλοι σκουπιδαριό. Τους εξόντωσε το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Κι αν καμιά φορά τύχαινε, έδειχνε πως είχε ανάγκη από μια ελάχιστη φροντίδα. Είναι αλλιώς αυτοί οι άνθρωποι. Ένα μωρό παιδί μπουκωμένο με ρυζόγαλο και μια φτερούγα της να χαϊδεύει έναν αδέσποτο σκύλο… μάλλον… τώρα. Χαρμάνιασα με τα κουταλάκια. Χειμώνιασε και στα άσυλα. Μετά είναι αργά για να απαντήσεις στα «γιατί».
* Τράνζιτο δωματίου (υπό έκδοση)