Σιωπές, Aλεχάντρα Πιθάρνικ

σιωπή εγώ ενώνομαι στη σιωπή

εγώ έχω ενωθεί στη σιωπή

και αφήνω να με κάνουν

αφήνω να με πίνουν

αφήνω να με λένε

μαχαιρωμένη απ' αυτό που λείπει

από την άτιμη αναμονή

θα ξαναγεννηθώ στα τρομερά παιχνίδια

και θα τα θυμάμαι όλα

οι ναυαγοί πίσω από τη σκιά

αγκάλιασαν αυτή που αυτοκτόνησε

με τη σιωπή του αίματός της

η νύχτα ήπιε κρασί

και χόρεψε γυμνή ανάμεσα στα κόκαλα της ομίχλης

ζώο ριγμένο στο πιο μακρινό χνάρι του

η κοπέλα γυμνή καθισμένη μέσα στη λησμονιά

ενώ το ανοιγμένο κεφάλι της πλανιέται κλαίγοντας

ψάχνοντας να βρει ένα πιο αγνό σώμα

ύστερα όταν πεθάνουν

εγώ θα χορέψω

χαμένη στο φως του κρασιού

κι ο εραστής του μεσονυκτίου

που είναι

πίσω από τα μάτια μου

κι από τα μάτια σου

τώρα που είναι νύχτα

στο αίμα

και δεν μπορούμε να δούμε

τον κρύο κόσμο μεγάλο

δεν έχει σημασία αν όταν φωνάξει η αγάπη

εγώ είμαι νεκρή

θα έρθω

πάντα θα έρχομαι

αν κάποτε

μου φωνάξει η αγάπη

ταξιδεύτρα της καρδιάς μαύρου πουλιού

είναι δική σου η μοναξιά τα μεσάνυχτα

δικά σου τα γνωστικά ζώα που πληθαίνουν τον ύπνο σου

περιμένοντας τον πανάρχαιο λόγο

δική σου είν' η αγάπη κι ο ήχος του ραγισμένου ανέμου

μτφ: Ρήγας Καππάτος