Νά 'μαι που σ' έχω πιάσει απ' το λαιμό
στο ακροθαλάσσι, ενώ εκεί ετοίμαζες
τα βέλη της φαρέτρας σου να με πληγώσεις
κι είδα στο δάπεδο την άνθινη κορώνα σου.
Όπως μια κούκλα θα σ' έχω ξεκοιλιάσει
και διάβασα τα απατηλά γρανάζια σου,
και καλοτυλιγμένη στις χρυσές της τροχαλίες
ανακάλυψα μια παγίδα που έλεγε: σεξ.
Πλάι στη θάλασσα, καμωμένο κουρέλι,
σ' έδειξα στον ήλιο, ερευνητή των έργων σου,
μπροστά σ' έναν κύκλο Σειρήνων τρομαγμένων.
Ανέβαινε ολοένα απ' τη λευκοπαθή πλαγιά
η ανάδοχός σου στις απάτες, η κυρά Σελήνη,
και σε εκσφενδόνισα στο στόμα των κυμάτων.
μτφ: Ρήγας Καππάτος