Δέκα εξωτερικούς τοίχους διέσχισε το άστρο για να φτάσει σ’ εκείνον που στηριζόταν στην πλάτη μου, να χάσω το σκουλαρίκι και ν’ αρχίσω να ψιθυρίζω αφηρημένα αλλά με φέγγος πως όλα κατά βάθος είναι ένα παιχνίδι. Το παιχνίδι της νηστικής παπαρούνας*. Κι εγώ σε όλα τα παιχνίδια χάνω. Λίγο περισσότερο-από την ατυχία μου- να με φώτιζε εκείνο το αστεράκι θα έβλεπες πώς λιώνω από θυμό και πόθο. Έτσι είναι τα πάθη μου. Δύστροπα κι αντίρροπα. Μπρος πίσω. Επίθεση άμυνα. Για τα τσιγάρα δεν μετάνιωσα μια που με ρώτησες αλλά δεν είναι απειλή αυτή! «θ’ αγοράσω αγροτικό». Αγόρασε μια που πάντα είσαι έτοιμος για αρόσεις και παντός είδους γεωργικές εργασίες. Σπορές, διπλά διαφορικά, περιπτεριούχοι με υνί στο κέντρο της πόλης κλπ κλπ και ο δρόμος πίσω σκοτεινός. Αλλά ως εκεί. Μη γίνουμε και εκτροφείς χοίρων. Τα ταξί στον Άγιο Λουκά περνούν απαρατήρητα όπως τα περιστέρια της ειρήνης. Το λοξό φτερό…ένας χορός, όταν ανατέλλει η νέα κοπή της μαγικής σου εικόνας. Το μαύρο παίζει πάνω της ανίδεο για τις σκαλωσιές της οργής. Tα τεταμένα τάστα και οι γραμμές της παλάμης σου- παλάμες υγρές στεριές- λικνισμένες σαν από αμανέδες , τα τσιγάρα που αναβοσβήνουν σαν φλας και οι δρόμοι για το Πέραν, όφιδες. Αλιείς της πορφύρας...η γυάλινη σφαίρα στο υπογάστριο και το ιστιοφόρο. Σ’ αυτόν το χάρτη είναι η σειρήνα από το βάθος της ερήμου, ο καμηλιέρης που κρατά το τέμπο αλά τούρκα και το κλουβί που μας χώρεσε τόσους αιώνες. Είναι οι κύκλοι που κάνει το νερό όταν το βότσαλο το ακουμπάει τρυφερά. Τα χρώματα που παίρνει η Πόλη ξημερώματα, τα αμαξάκια του ήλιου, οι Ψαράδες στο Ρούμελι Χίσαρι, ο ατσάλινος πύργος με θέα στο Ουσκουντάρ, το Μετζιντιγιέ στην ασιατική προκυμαία, τα κόκκινα νησιά, Kizil Adalar, από το τη φωνή σου, ταραγμένο φύλλο στα βλέφαρα, ανάποδο φεγγάρι κι εσύ το ίδιο. Και δεν έχει σημασία αν είμαστε στην Κέας ή στις προερημικές εκτάσεις στη Desert Highway. Δεν έχει σημασία αν βηματίζουμε στην Αμερικής, στα χωριά της στάχτης ή στο Φανάρι.




** Τράνζιτο δωματίου (υπό έκδοση)























* δεν στο έκλεψα. μου το χάρισες.