(78)

 Σήμερα ήταν αυτό που λέμε στόμα γλυκό...έτσι δεν είναι,αγάπη μου?
Ξέρετε ότι το μουστάκι του Ίβιδος γαργαλάει το στόμα της Ίβιδος? Αλλά τι μεγάλη έκπληξη! Στο μωρό του άρεσε πολύ και τώρα του λείπει...
Ο Νινίνιο, καθώς πήγε πιο νωρίς, έκανε αναγνώριση εδάφους. Ο Νινίνιο είναι δικός μου. Εγώ θέλω να έχω τον Νινίνιο για πάντα δίπλα μου, αλλά σύντομα, γιατί όποιος αγαπάει πολύ πρέπει να ζει αμέσως με το πρόσωπο που αγαπάει. Εμένα μου στοιχίζει πολύ που πρέπει να αποχωριστώ τον Φερναντίνιο. Ήμουν ευχαριστημένη που ο Νινίνιο είπε επίσης ότι του λείπω, δείχνει ότι επίσης αγαπάει τη μικρούλα Ίβιδα.
Γράψτε μου ένα γραμματάκι, πέστε μου πώς θέλετε να σας το ζητήσω για να το επιτύχω, εγώ πια δεν ξέρω πώς πρέπει να σας το ζητήσω. Θα μου άρεσε τόσο πού και πού να λαβαίνω νέας σας (γραπτώς). Ο Νινίνιο είναι πολύ ατακτούλης, στεναχωρεί την Οφελίνια, που γι'αυτόν έχει μόνο χαδάκια και που τον αγαπάει τρελά, παρότι είναι μαυρούλης και το πρόσωπό του μοιάζει με μετρητή γκαζιού.
Ίβις, μην πάτε στου Αμπέλ, μην πάτε! Εγώ μαλώνω τον Ίβιδα, ναι, τον μαλώνω!...
Σήμερα σας γράφω λιγουλάκι, μόνο και μόνο για να σας πω ότι ακόμη νιώθω γλυκό το στόμα μου, ίσως γιατί ήμασταν κοντά στο ζαχαροπλαστείο. Το μέρος ήταν κατάλληλο και ο Ιβιδούλης είχε μια υπέροχη ιδέα. Η επιθυμία μου είναι να ρουφήξω τον αγαπημένο μου Ίβιδα. Ελάτε εδώ, Νινίνιο, κοντά μου! Θα πάω αμέσως να βρω τον Νινίνιο και θα τον κλέψω, θα τον βάλω μέσα σ' ένα κουτάκι πολύ ωραίο που είναι στρωμένο με κίτρινο σατέν, όλο αρωματισμένο, και πού και πού θ' ανοίγω το κουτί κι ο Νινίνιο θ' αρκείται στα φιλάκια μου, δεν θα πεθάνει ποτέ, θα είναι πάντα δικός μου, μόνο δικός μου και θα τον κουβαλάω πάντα μαζί μου. Όπως και να 'χει, εγώ θέλω να έχω τον Νινίνιο και τίποτ' άλλο, μου αρκεί γιατί είναι τα πάντα. Πάω να ξαπλώσω, να σκεφτώ τον καλό μου μαυρούλη, γιατί εγώ του φυλάω όλο το χρόνο μου που δεν είναι εντελώς απαραίτητο η σκέψη μου να είναι αφιερωμένη σε άλλα πράγματα, λοιπόν ορμάω κατευθείαν πάνω στον Ίβιδα, μερικές φορές ορμάω τόσο απότομα που ο καημενούλης δεν το περιμένει, σχεδόν τρομάζει, αλλά μόλις βλέπει πως είναι η Οφελίνια, είναι ευχαριστημένος να τη σκέφτεται κι αυτός επίσης, και συνεννοούμαστε στην εντέλεια.
Κι όταν συνέρχομαι, και ζητώ από τον Ίβιδα να περιμένει λιγάκι γιατί δεν θ' αργήσω να γυρίσω, αντιλαμβάνομαι πως κρατάω στο χέρι το κλειδί και προσπαθώ ν' ανοίξω το διακόπτη του ηλεκτρικού αντί για το συρτάρι. Βλέπετε τι μου κάνει να σκέφτομαι τόσο πολύ αυτόν τον ασχημο-ωραιούλη.
Αντίο αγαπούλα μου, να σκέφτεστε επίσης πολύ την ολοδικιά σας

Οφέλια

22-11-1929

 

Υ.Γ. Η η μέρα αυτή χαράχτηκε με γλυκούς αριθμούς. Αλλά μη φοράτε τα παπούτσια στο κεφάλι αντί για τα πόδια, αν και απ'τον Φερναντίνιο πρέπει να τα περιμένει κανείς όλα, τι λέτε?
Γράψτε
Τηλεφωνήστε
Αγαπάτε την Ιβιδούούούούούούούλα. Λάλάάάάάάάάάκια για τον Νινίίίίίίίίίνιο.
Αυτό δεν είναι γράμμα, αλλά σπίτι ακατάστατο.








 

Φερνάντο Πεσσόα

γράμματα στην Οφέλια

μτφρ: Μαρία Παπαδήμα

Εξάντας