Μέσα μας ήταν όλο το νερό. Και διψάγαμε. Το ταξίδι στο Μαρμαρά που αποσιωπήθηκε.
Ο περίπατος στο Βόσπορο που θάφτηκε με την άνοιξη τα χρώματα και τη μουσική.
Ο κόσμος εντός ολίγου θα καταστραφεί. Την ώρα που η Λαμπέτη θα απαγγέλει μονόπρακτα του Κοκτώ ψευδίζοντας μαγικά στο σίγμα. Η κάμερα αφού έψαξε την Περσέπολη επιστρέφει στην αρχική της θέση. Μετά από περιστροφή 360 μοιρών εγκλώβισε τα μοναστήρια στο Θιβέτ, τη Ζιγκλίντε και τον Βέβαλτ, Βαλκυρίες, τρυφερές χαρτονιφάδες κι έναν βασιλιά να πνίγεται στο πιθάρι με το μέλι. Ζήτησα μια βόλτα-εντάξει…υπερβολικά ανατολική. Και μου πέταξες ένα μεταχειρισμένο εισιτήριο του μετρό. Είπες μονόλογος ο θάνατος.
Ούτως ή άλλως δεν ήλπισα ποτέ σε κάτι περισσότερο από ένα ξεκούραστο συνιδιόκτητο νεύμα.