Χθες βράδυ σου ‘γραψα ξανά για τη χαρά
Κι ήταν η πρώτη κι η μοναδική φορά
Που δεν μου απάντησες με λέξη όπως φθορά
Ή λύπη…
Δεν μου απάντησες καθόλου δηλαδή
Ούτε με «γεια» ούτε με «πώς» ή επειδή
δεν είχες χρόνο…; Ήταν το ποτό ηδύ;
Τι λείπει…;
Στο ίδιο χαρτάκι- τσιγαρόχαρτο Σαντέ
σου γράφω τώρα για τη μοίρα-Βαλιντέ
που θα μπορούσε αν το θέλαμε και ντε
να μας συνδράμει…
Όμως εσύ τον νου σου έχεις στο ρεπό
Ρίχνεις μπουνιές στου αυτοκινήτου το καπό
που είναι σαν και σένα σκούρο σκυθρωπό
και ούτε δράμι
δεν σπαταλάς από το χρόνο στο fb
ούτε αν ακούγαμε εκείνο το cd
της Μοσχολιού που λέει για το κουμπί
ή τα τρένα…
Άσε με τώρα να τελειώσω με τα πλην
Να κάνω σούμα τις ανάγκες -ουαί υμίν!-
Να φτάσω κάποτε το στίχο στο αμήν
μόνο για μένα…
Απόψε βράδυ ίσως βγω με ματαντόρ
Να εξαντληθώ από το άγριο χαρντ κορ
Αν φέρει ταύρο, πανάκι κόκκινο or
σκέτη αρένα…
Κι αφού το θέλεις ούτε λέξη για χαρά
τόσο πολύ σφοδρά που δεν σε αφορά
Ούτε παλίνδρομα σουξέ – δες! καθαρά
σου λέω λόγια…
Βιζυηνός, Ρώμος Φιλύρας εις το εμπρός
δεν σου εμπιστεύομαι ούτε την Άλισον Κρος
«εσύ ‘σαι για «στεφάνι» εγώ για μότο κρος
Στ’ Ανώγεια…