Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Love is the drug, του Ισαάκ Σούση

H εμπειρία πολύτιμη , ανάμεσα στα άλλα και σημαντικότερα, σε βοηθά να ξεχωρίσεις, ποια τραγούδια γράφτηκαν από πρώτο χέρι και ποια στο πόδι. Το τραγούδι που θα διαλέξεις για την εμπειρία σου είναι αντιπροσωπευτικό, όχι της τάξης ή της καλλιέργειάς σου, αλλά της ψυχής σου. Γιατί και στον έρωτα ψηφίζεις.
Το γκρέμισμα ενός παράφορου έρωτα δεν είναι η αιτία να αναζητήσεις κάποιον άλλον, εκτός κι αν ο εθισμός σε έκανε πρεζόνι. Είναι η κατάλληλη στιγμή να αναλάβεις τον εαυτό σου . Η κοινωνικοποίηση συμπεριλαμβάνει την αμφισβήτηση των ερωτικών στερεοτύπων. Γιατί κοινωνικοποίηση δεν είναι να μουντζώνεις και να βραχνιάζεις , ούτε να ομαδοποιείσαι με άλλα έγκλειστα στο αίτημα μιας δήθεν κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας, που εσύ πρώτος και καλύτερος καταστρατηγείς επιδιώκοντας μια ζαχαρωμένη κατάσταση, απομακρυσμένης από τον πραγματικό κόσμο, ευτυχίας. Οι καρδούλες σου και τα κορδώματα σου σε καρφώνουν, δείχνουν πόσο ανέτοιμος-η είσαι να αναμετρηθείς με τη μοναξιά, που είναι η υπαρξιακή συνθήκη για τον άνθρωπο , αυτή που τον ενώνει με το είδος . Ο χωρισμός μετά από μια έντονη και γεμάτη από αντιθέσεις σχέση, είναι προβιβασμός . Άρπαξε την ευκαιρία ή μείνε υπάλληλος της υποτιθέμενης ανάγκης σου να δώσεις και να πάρεις αγάπη. Αυτό θες; Eδώ είναι ο κόσμος, εδώ και συ.
Το ότι κατά βάθος σού είναι δύσκολο να αποδεχθείς τους άλλους, δεν είναι επαρκής λόγος για να συγχωνεύεσαι σε μια συλλογικότητα συγκυριακών κοινών διεκδικήσεων. Η συντοφικότητα ποτέ δεν έφτασε στο σύνορο πραγματικής κατανόησης του άλλου. Γιατί ο άλλος δεν κατανοείται μέσα από τις κοινές σας ιδέες και διεκδικήσεις αλλά ακριβώς από αυτά που τον διαφοροποιούν. Αυτά που, σε τελική ανάλυση, σου τράβηξαν την περιέργεια, σου χτύπησαν στο μάτι και που από "αγάπη" θέλησες να τα διορθώσεις και να τα φέρεις στα νερά σου και ήρθες σε σύγκρουση με έναν θεμελιακό φυσικό νόμο. Οι άνθρωποι ενώνονται ερωτικά όταν είναι να γεννηθεί κάτι, ένα παιδί, μια ιδέα , μια επίγνωση, ένα έργο τέχνης, κάτι . Έξω από την γενεσιουργό διαδικασία δεν γίνεται ένωση αλλά κόλλημα. Είναι απολύτως ανθρώπινο και θεμιτό να μην μπορείς να ξεκολλήσεις εύκολα , οι μνήμες αλληλεξάρτησης από την οικογένεια είναι έντονες, είτε είχες μια κανονική οικογένεια , είτε μεγάλωσες μόνος, αναπολώντας μία. Όμως, όσο είσαι σε αυτό το στάδιο, είσαι ανώριμος-η για κοινωνικοποίηση γιατί απαιτείς από τον κόσμο σαν παιδί που μουτρώνει και αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες του. Αυτό που συμβαίνει στην προσωπική μας ζωή είναι συγκοινωνούν δοχείο με το τι μπορεί κανείς να εκφράσει δημοσίως. Κατά κανόνα ζούμε τη σχίζα, οι άνθρωποι να υπερασπίζονται ιδέες και να διατρανώνουν απόψεις στον κοινωνικό στίβο, εντελώς πλασματικές σε σχέση με την ιδιωτική τους πραγματικότητα και φυσικά η δημοκρατία όπως και κανένας άλλος τρόπος πολιτειακής διαχείρισης δεν σου εγγυώνται ότι θα ωριμάσεις.
Κοινωνικοποίηση είναι, λοιπόν, να μπορείς να επιβάλλεσαι στις προκαταλήψεις και τις τρέχουσες ιδέες, να αντιλαμβάνεσαι στην κοινωνική συγκυρία, όλα όσα την προετοίμασαν να συμβεί και να υποθέτεις την πιθανή έκβασή τους με βάση τα πραγματικά δεδομένα και όχι τις ιδεολογικές εμμονές που είναι εντελώς αντίστοιχες με αυτές που έχουν κάποιοι για το πώς πρέπει να είναι ένας γάμος, να υφίσταται μια οικογένεια, πώς είναι η πραγματική φιλία και ένα σωρό άλλα πρέπει που απέκτησαν κύρος αλήθειας από την ανάποδη, ακριβώς δηλαδή επειδή δεν επαληθεύονται σχεδόν ποτέ. Τα πρότυπα ελάχιστα σχετίζονται με την πραγματική ζωή και μπορεί να χρησιμεύουν σαν ένα εργαλείο προσανατολισμού , όμως ούτε τα βουνά, ούτε τους γκρεμούς , ούτε τη θάλασσα μπορείς να παραλείψεις για να φτάσεις σε έναν ιδεατό προορισμό, σαν να ταξίδευες πάνω σε ένα χάρτη, ούτε φυσικά τα συμβουλευτικά βιβλία σε περιλαμβάνουν , γιατί δεν μπορεί να έχεις διαίσθηση της ατομικότητάς σου και να θες να ανακαλύψεις την οντότητα την δικιά σου και των άλλων και να ζεις συνεχώς με παραδείγματα. Τι θες επιτέλους, την ελευθερία σου ή την σκλαβιά σου, την ζωή που είναι πάντα πρωτότυπη και ατίθαση ή έναν βολικό θάνατο μέσα σε αυτά που ξέρεις, μήπως αγαπάς κρατώντας τον χάρτη στο χέρι και ρωτώντας πώς θα πας στην πόλη; Σόρι , δηλαδή αλλά τότε τις χρειάζεσαι τις μάπες σου. Και εσύ με τους σαν και σένα θα αλλάξετε τον κόσμο. Ο κόσμος, λοιπόν, είναι η ζωντανή απόδειξη ότι κανένα δικαίωμα δεν είναι σε θέση να αποκατασταθεί αν δεν έχει γίνει πραγματικά δικαίωμα, δηλαδή αν δεν έχει συνειδητοποιηθεί σε όλες του τις διαστάσεις . Ναι, υπάρχει ταξική πάλη, όπως υπάρχουν και κράτη και θρησκείες και κοινωνικές ιεραρχίες , αυτή είναι η κτίση του ανθρώπου μέχρι τώρα. Και, όλα όσα υπάρχουν, υπάρχουν αλληλένδετα, που σημαίνει ότι όταν αμφισβητήσεις κάτι από όλα αυτά, τα έχεις αμφισβητήσει όλα, όσο και να μην σου είναι εύκολη η αναγωγή γιατί έχεις περιορισμένη θέαση από την θέση που βρίσκεσαι. Μετακινήσου! Η σύλληψη του άλλου από την αντίληψή σου είναι μαρτυρική διαδρομή , είναι κάτι που δεν μπορεί να επιχειρηθεί παρά μόνο από έλλογο όν. Όσο αναρωτιέσαι και σου ‘ρχεται στο στόμα ή λέξη "γιατί" πάει να πει ότι ακόμα κάθεσαι στα αυγά σου και περιμένεις να σπάσουν. Επειδή λοιπόν μιλάμε για έναν άθλο, που μάλλον δεν θα αναλάμβανες πρόθυμα, απόβαλε τουλάχιστον κάτι από το θράσος και την αυταρέσκειά σου , κάτι από την επιπολαιότητα της λεγόμενης χειραφέτησης, που κτίστηκε μέσα στο σύστημα, με όρους του συστήματος, για να σε μπερδέψει χειρότερα. Ο ηγέτης είναι δούλος των υπολοίπων , γιατί αν δεν είναι αυτό, είναι ακόμα ένας μασκαράς που εκμεταλλεύεται την άγνοια και την αδυναμία σου. Όσο λοιπόν δεν είσαι σε θέση να υπηρετήσεις και δεν θα είσαι, όταν είσαι εξαρτημένος από την κατανάλωση πραγμάτων και ανθρώπων , μπορεί να μού κατεβαίνεις σε διαδηλώσεις και να ωρύεσαι και να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου σαν το αντεστραμμένο είδωλο της εξουσίας, ο αντι= Παπανδρέου, ο αντι - οτιδήποτε, δηλαδή ένα συμπληρωματικό ζεύγος καταδικασμένο να υπάρχει μαζί. Χώρισε. Και ναι, μπορεί και να πεθάνεις σε αυτή σου την διαφοροποίση ωρίμανσης, όπως είναι βέβαιο ότι θα κινδυνεύσεις από όσους αντιδρούν ακόμα εντροπικά απέναντι στις ανασφάλειές τους που επιτρέπουν την ύπαρξη της εξουσίας , αλλά θα πεθάνεις κανονικά και όχι με το σταγονόμετρο. Μπορεί και να ζήσεις όμως, αν αποδεχτείς ότι δεν είσαι εσύ ο ποιμένας των άλλων , ότι απλά συμπεριλαμβάνεσαι σε μια δημιουργία που όλοι οι ρόλοι πρέπει να εξαντλήσουν τα όρια τους , που το καινούργιο δεν μπορεί να αναδυθεί, εφόσον η ζωή συντηρείται ακόμα από τα αποθέματα του παλιού. Το μόνο σίγουρο, ο κόσμος δεν θα τελειώσει μαζί σου. Μπορείς να αγαπήσεις τους πεθαμένους, τους αγέννητους, αυτούς που δεν θα δεις ποτέ ; Mπορείς να χάσεις τον έλεγχο , γιατί αγάπη ακριβώς αυτό σημαίνει, το αντίθετο , το απλησίαστο, το απρόσιτο, το αόρατο από σένα , που υπάρχει και που σου κάνει τη ζωή δύσκολη. Σου την κάνει δηλαδή ζωή. Αν πήρες λοιπόν μια γεύση από αυτό το ανέφικτο μέγεθος, γεύση συμβολική που είναι μια σχέση μοιραίας έλξης και απώθησης και η αγάπη σε άφησε να ζήσεις , κόψε την μαλακία και ζήσε . Όταν βγαίνεις από το στρατόπεδο συγκέντρωσης ζωντανός , ζεις και τρώγοντας ρίζες , βλέπεις ουρανό πρώτη φορά, ξυπνάς στη ζωή και δεν την ξανακάνεις στρατόπεδο.