Όλα απόψε γλιστρήσανε στην καμπύλη του Ωμέγα,
Αφιερώσεις και έπεα με ψηλό δείκτη νοθείας.
Στον φτηνό, στον πλαστό και στον κόσμο τον «Μέγα»
Προδοσία ανάργυρη ο χρησμός της Πυθίας
Μια τελίτσα η γέφυρα του Ευρίπου στο χάρτη
Ούτε παίζει για μας το πικάπ νοσταλγία
Έχω όρκους αβέβαιους στα χαρτάκια του Μάρτη
Που για χάρη σου έγιναν ναυαγοί στη Φρυγία
Μόνο μια τρίλια τρέμισε, αγχωμένα «χτυπάει»
Στις μπαλάντες του ροκ, σιγανή η θύμησή σου
Υπερβάλλω-μπορεί-μα ας στο πει κι ο Μπουκάι
Πόσοι χτύποι δικοί μου φρικτά θα σε μισήσουν
Για ένα βράδυ πουλήθηκε η σιωπή σου στον πόνο.
Ζωντανοί μ’ολοζώντανους. Οι νεκροί με τα ζόμπι.
Τυφλό τραύμα στο θώρακα με διπλό δολοφόνο
Ο θεός και ο φόβος σου, ίδιας λέξης δυο κόμποι.
Ασκεπές το φινάλε μας, clips, λογάκια από ήττα
Φιλοδώρησαν άσματα με απόστασης μίλια…
Στα σπασμένα τηλέφωνα άκου, σώπαινε, κοίτα
Πώς συνθλίβονται οι έρωτες απ’ του flipper την μπίλια.
Χίλια τώρα θυμήθηκα μα ο Celan συμπονάει
Μου κρατάει παρέα και μου σβήνει τα φώτα
M’ένα ρόδο αδέσποτο ως τις πέντε αγρυπνάει
Ο θεός σου κι ο διάβολος, σού φυσούν ίδια χνώτα.
Όλα απόψε τσακίστηκαν-πυρκαγιά παγωμένη
Ο ιστός της αράχνης διαρκεί σαν Δευτέρα
Απειλούν με στοιχειώματα, όλοι οι στίχοι δεμένοι
Σ’ ακρωτήριο άγριο. Λύσε τώρα τα σύρματα.
Χάιδεψέ μου τη μέρα.