Χρόνια τον περίμενα κρεμασμένη
Στα κάγκελα της εξώπορτας
Χρόνια έλεγα πως θα’ρθεί
Προχωρημένη άνοιξη
Να μου ανοίξει δρόμο
Στο ιερό δάσος του καθρέφτη
Παίρνοντας ίσως φόρα
Να πέσω στα χάσματά του
Να συναντήσω τον ακοίμητο δράκο
Που με καμένο χέρι
Από καιρό
Σπέρνει στη σφαγίτιδα φλέβα μου
Ψημένους κι άψητους σιταρόσπορους
Όλα αυτά τα χρόνια είχα καταφέρει
Να κρατηθώ όρθια και χωρίς δωροδοκίες
Στη ράχη του χρυσού κενταύρου
Σε μια πυρρίχια χορογραφία
Πάνω από τον Ελλήσποντο
Κατόρθωσα να κρατηθώ τόσο
Ξύπνια όσο και ζωντανή
Σε υγρά καταλύματα
Σε αστέγνωτους καμβάδες
-ιδιωματικών σκίτσων-
Νοσήλευσα τον Φρίξο
Με επιτυχία-σε βυθισμένη σπηλιά
Όταν ήρθε-τέλος φθινοπώρου τελικά-
Με τρικυμία στο κρανίο
Άρχισε να τινάζει τη στάχτη της καύτρας
Στον κρατήρα ενός μπουζουκιού
Τον παρατηρούσα από την πίστα του καθρέφτη
Με ραγισμένα όλα τ’αριστερά μου πλευρά
Το δάσος που περίμενα να δω
Ήταν απολιθωμένο
Ο δράκος είχε πεθάνει
Ενοικούσα πια στον καθρέφτη του
Ένα τσιγάρο ακόμη-διωγμένα τραγούδια
Για να κρατήσει κόντρα την πλάτη του
Στις Βάκχες
Μόλις αντάλλαξε τα μαλλιά μιας Ερινύας
Με λίγο νερό στο ρίζωμα
Δεν μου άφησε ξανά
Πορτοκάλια στην πόρτα
Κάρφωσα τα ρόδια στο μαχαίρι
Φύτρωσε στη λάμα
Η δική του αράχνη