Ένα εκατοστό έξω από την αθανασία
-Κυριακές ανάπαυσης -
Το λειψό σχήμα της νύχτας
Απαλλοτριώνει λίγο λίγο το φεγγάρι
Έτσι πέφτει στη γη
Σαν υπόθαμπο χιονόνερο
Σε γεωμετρία συντριμμένη
Που μια Μεσόγειος τής γοητεύει
-Έλκοντας-τα σπαρτά
Ένα φάντο ακούγεται στον τρούλο του φάρου
Από ασήμι οι φλέβες που εκτέλεσαν νυχτερίδες
Σπόνδυλοι και φάλαγγες δαχτύλων
Λιγότερο δάχτυλα πια
Περισσότερο έμβολα
Αφηγούνται απομεσήμερα
Που φτάσανε βράδια με προσανατολισμό
Μαρτύρων υπεράσπισης
Η αγρύπνια σέρνει τις εικόνες της
-καίριες αντανακλάσεις αλμύρας-
Ως τα δόντια τρωκτικού
Ένας άντρας στο φάρο
Σβήνει κι ανάβει το σκοτάδι
Είναι κάποιο χρέος
Ν’ακούς και να βλέπεις
Χωρίς αυταπάτες
Τα φοβισμένα
Για να σηκώνεσαι ζωντανός
Μετά από μαλακό ύπνο
Και να βαδίζεις φωτισμένος από σύντομες
Αναλαμπές στο εσωτερικό του παγόβουνου
Ο ίδιος άντρας προπορεύεται
Φυτεύοντας με χέρια συγκινητικά
-Χέρια που σταμάτησαν να τρέμουν-
Αστέρια σε καπνοχώραφα