Κάποιο πρωί θα ξυπνήσω και θα μοιάζω με ναό
ερείπια σιγανά λικνίσματα από χρυσούς μίσχους
θα γνέθουν αόριστα
έναν ιστό χαράς που θα είναι να ζήσουμε
Βαμβάκια συντρίμμια ολόλευκα νέφη
που μεγεθύνουν οράματα της ημέρας
«Άφυκτον όμμα» «Αφύκτοις τόξοισι»
Χαμηλή φωνή από το πηγάδι της Περσεφόνης
Κάποιο πρωί θα ξυπνήσεις και δεν θα μπορείς
να εξηγήσεις γιατί βλέπεις
δελφίνια να τρέχουν στο δάσος
λιοντάρια να κολυμπούν στο βυθό
-δυσπιστώντας στο βάθος της ψυχικής διαδρομής
αθωώνουμε τον άδικο δαίμονα που κρυμμένος
πρωτοστατεί σε τέτοιες πλεκτάνες-
Κάποιο πρωί θα βλέπουμε μαζί
από την Σαντζαγιούλ τον ανατολικό λιμένα
Θα πάρουμε το δρόμο για τη Μαζαρίτα
ή αντίθετα για το
Φρούριο των Μαμελούκων του Κάιτ Μπέι
Εκεί που κάποτε έστεκε
ο πιο μοιραίος Φάρος της Αλ Ισκανταρίγια
Κάποιο πρωί θα πάρουμε
το τρένο για το φτωχό Σάτπι
Θα λέμε πως η πιο επίμονη
συνήθεια των Αιγυπτιωτών να
φτιάχνουν καφενεία ήταν για μας
κι όχι για δικούς τους ή ξένους πασάδες
Για να πίνουμε όλη μέρα
να ερωτευόμαστε
να παίζουμε ντόμινο
να σκοτωνόμαστε
να καπνίζουμε
ν'αγαπιόμαστε
Θ’ανοίξουμε παλιά κιτρινισμένα άλμπουμ
με μαυρόασπρες φωτογραφίες της ζωής μας
Αιώνες η μελαγχολία τους περιφέρεται
ανάμεσα στα κλειδωμένα και σφραγισμένα
Σ’έναν κόσμο ξεχασμένο κι αθέατο
πίσω απ’τους τοίχους
κάτω από τη σκόνη των ραφιών
Κάποιο πρωί ανεξέλεγκτα βήματα
θα μας φτάσουν στο Σουγκιόμα
Στο παζάρι της Παρασκευής
Το πιο άθλιο και γοητευτικό
παζάρι της Μέσης Ανατολής
Σε μια γωνιά αποχαιρετούν μια νύφη
Οι συγγενείς τραγουδούν και χορεύουν
Σε καρότσες φορτηγών
Κι ένα στοργικό επιτέλους βράδυ
θα νιώσουμε τ’αγγίγματα
από τους βαθυγάλανους πέπλους της νύχτας
ξέρεις….δεν θα’χουν καμιά σημασία τότε
οι μεταμορφώσεις μας
γιατί σ’αυτή την Καμαλική έρημο
που τα νερά ανεβαίνουν
γινόμαστε Ένα
τόσο δυνατό που μπορεί
να κρατήσει τις ισορροπίες
να κατευνάσει όλους τους θυμωμένους θεούς
να εξημερώσει τις σκοτεινότερες δυνάμεις
Κι επειδή θα έχουμε αποκλείσει
τις χειρότερες αναγκαιότητες της ζωής
που επιβάλλουν σχήματα και εικόνες
που κλείνουν τις σκέψεις σε ισόβιες ιεραρχίες
θα δούμε τους φοίνικες να χορεύουν τάνγκο
τους θεούς πεπερασμένους
τους μύθους να μην έχουν εντελώς σιγήσει
Όπως γίνεται σε όλα τα ρομαντικά δράματα
στους ερωτευμένους όρκους έντασης κι απόγνωσης
παραληρείς από ευδαιμονία
Αφού δεν έχω περιθώριο να διορθώσω τα λάθη μου
αφού δεν υπάρχει η δυνατότητα
ν’αποκαταστήσουμε όσα χάσαμε μαζί τόσα χρόνια
απαξιώνω όλες τις νίκες
γνωρίζοντας τις νευρικές ευαισθησίες
διαλέγω εκείνον τον παράδεισο που κρατιέται
γερά απ’την καύτρα του τσιγάρου μου
και όσο ποτέ σ’αγαπάω πάντα σαν τώρα