Σ’ένα μοναστηριακό κήπο εκτίεις διαφορετικά τη συγκίνηση
-κάπως κλεμένα κάπως νοθευμένα-
όταν ο κρίνος χαράζεται από αγκάθι ικανού διαμετρήματος
την ώρα που ελεύθερες ψαλμωδίες
Εξουσιάζουν το άδυτο ίχνος της τομής
Είναι δύσκολο να περάσουμε
από την ξενικότητα στα επείγοντα μάγια
Αν επιτρέπουμε στον υποσυνείδητο υποβολέα
να διερμηνεύει τα νοήματα σε εύθραυστα κυοφορούμενα
Γλιστρήματα στην έκσταση μυκηναϊκής σκήτης
Όπου με λιθοξοϊκή ορμή το γενετήσιο
Αυλακίζει δεμένο-από τη μια του πλευρά-με νήματα λογικής
Και από την άλλη με νήματα παραλόγου.
Όταν παρίσταται χρεία για πολυσήμαντες τυμβωρυχίες
Ο χαλασμός καταπιέζεται από τη συνέπεια των εραστών
Με περιστασιακή αντίσταση στη θαμπή όραση
-άλλωστε κι η Πυθία έπασχε από τέτοια κι ας έκανε
Πως ανοίγει το μέλλον στα δύο σαν καρπούζι!-
Κι αν νομίζεις πως υπάρχει κι άλλος τρόπος
Πέρα από την ιδιομορφική κατάχρηση
Της υγρής φωνής
Των σεσημασμένων θανατικών
Της αγαθής μοίρας
Κάνεις λάθος.Δεν υπάρχει.
Με εφηβικούς αυνανισμούς-ανάλογους μιας φλούδας
Μήλου που ξεκουράζεται αδρανής σε λευκό πιάτο-
Δεν γίνεται ν’ανακτήσουμε
Την επιστροφή στο αδέσμευτο των επιλογών
στο κραταιό των αποφάσεων
Με σύμμετρη έως σκανδαλώδη πρόθεση
Πελαγιζόμαστε σε περιοδικές συνέπειες επίκλησης
Αυτού που εργάστηκε ως εξοχότερος όλων
Αψιδωτός με ολοφυρόμενα μελαγχολικά πτερύγια
Για τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα
Τον Μιμίκο και τη Μαίρη
Τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα
Την Ελεονόρα Ντούζε και τον Γκαμπριέλε ντ’Ανούτσιο
Την Χάριετ Μπόσε και τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ
Την Πάολα Μπέκερ και τον Ότο Μόντερσον
Την Άλμα Μάλερ και τον Όσκαρ Κοκόσκα
Τη Φρίντα Ριχτχόφεν και τον Ντ.Χ.Λόρενς
Τη Φελίς Μπάουερ και τον Φραντς Κάφκα
Τη Ζέλντα Σέιρ και τον Σκοτ Φιτζέραλντ
Της Λαίδης και του Στρατηγού Μάκβεθ
Τη Νατάσα Ρόμποβα και τον Ροντόλφο Βαλεντίνο
Την Ελένε Βάιγκελ και τον Μπέρτολτ Μπρεχτ
Την Μποβουάρ και τον Σαρτρ
Τη Μέι Γουέστ και τον Φρανκ Ουάλας
Την Αναίς Νιν και τον Χένρι Μίλερ
Την Μπόνι Πάρκερ και τον Κλάιντ Μπάροου
Τη Βίβιαν Λι και τον Λώρενς Ολίβιε
Την Πολέτ Γκοντάρ και τον Έριχ Μαρία Ρεμάρκ
Την Γιόκο και τον Τζον
Τη Σαλωμέ και τον Φριτς
Τίκτοντας ρίμες αρμονισμένες στο αναπάντητα παράλογο
Σπονδές στην ακαταχώρητη έλξη φρενοβλαβών ερώτων
Ευειδούς ωστόσο υστερίας.
Πόσοι κόκκοι Σαχαρικής λακτόζης ή πόσες μαντλέν
-κατά τη γνώμη σου-
Διευκολύνουν τη σταθερή επιρρέπεια της ενότητας του όντος
σ’αυτό που καλούμε χωρίς όνομα?