Καμιά φορά στον ύπνο μου νιώθω το μύρο
Από λυπημένα άνθη επιταφίου
Λες κι αυτές οι ώρες της ακινησίας εκπαιδεύονται
Από μια ψευδαίσθηση που ζεσταίνεται
Ανάμεσα σε πένθη και κλάματα
Θητεύοντας χρόνια στο ίδιο μαξιλάρι
Ξυπνάω τότε γιατί θεριεμένο το αίμα
Ζητάει πάλι να θυσιαστεί σε ρευστά γράμματα
Για τις υπογραφές του πόνου
Τα θάβω.όλα.τόσο βαθιά που να μην
Μπορούν ν’ανασάνουν
Ξεκινάει ένας γλυκός θυμός απ’το στομάχι
Και φτάνει στον ουρανίσκο
Παλίνδρομος.από κείνους που άλλοτε
Ισιώνουν το αίσθημα
Κι άλλοτε το καμπυλώνουν μέχρι
Που γέρνει προς την περηφάνεια
Να επιμένει κανείς στη ζωή
Πιστεύω στην αφή που συναρμολογεί
Τη δύναμη που με κάνει να σταματάω
Να περιμένω εξηγήσεις για το αδιόρατο
Εγγυήσεις για το αυθόρμητο
Ψηλαφίζω μεταμελημένη τα πικρά κουκούτσια-
Αντικείμενα φροϋδικού ονειροκρίτη
Για να τονίζεται ψυχικά το έμφοβο κάλλος
Κι όσες λέξεις δεν πρόλαβα
Όσες δεν είπα και δεν έγραψα
Αλλά τις κατάπια
Ακόμη γρατζουνάνε το λαιμό μου