Μια μικρούλα Αφροδίτη από πηλό σήμερα ξύπνησε από βαθύ ύπνο.Τα κομμένα χέρια δεν την αποσύνδεσαν από τον εφιάλτη.Απλώς συνόδευσαν το κήδευμα σε σκίτσο που έδειχνε πώς κόπηκαν.Ποιος ξέρει ποιος μας έριξε σ’αυτή την εντροπία-το μυαλό μας-που διαρκώς γεννάει αμφίσημους θεούς.Πάνω από ακρωτηριασμένα σώματα στήνουν το μανιακό τους αγλαό χορό οι λέξεις.Αντικαθιστώντας ικανώς την αρχική θέση των ειδώλων.Εκείνο που τάχα έψαυε την πληγή μας αναγκάζει τώρα να μαζεύουμε και να μαζεύουμε αδήμονα γράμματα.Λες και μας ανατίθεται ο πύραυνος της μεταφοράς τους ,σε τόπο χλοερό,σε τόπο δροσερό,σε τόπο παραδείσου.Ίσως γι’αυτό οι γραφές συχνά εμφορούνται από μακάβρια αλφάβητα που ακυρώνουν την ευλάβεια.Υπάρχει βέβαια κάποια διέγερση στον καιροφυλαγμό του μάλλον μοιραίου που θα συγκατανεύσει στο αδύνατο.Μέχρι τότε ξεδιψάς με πράσινα αλογάκια θυμού,εγωισμού,ανασφάλειας,φόβου.Κορμί ραγισμένο ή σπασμένο.Πυρακτώνεσαι με ονειροφαντασίες και ερεβώδεις συνευρέσεις.
Ορισμένοι με παραβατική ψυχοσύνθεση σ’αυτές τις δύσμορφες αλχημείες απαντούν με τη δυναμική του έργου.Άλλοι λιγότερο ή περισσότερο φλύαροι μιλούν για ανακλαστικές διαδοχές,αγνοώντας την πιθανότητα οι προδοσίες να προέρχονται από κάτι δικό μας.Κάτι που το νομίζαμε στέρεο και ισορροπημένο, για καιρό.Επειδή κάπου μέσα στο σώμα μας σωριάζεται συνήθως ο απόρρητος θεός που κουβαλούσαμε.Έτσι και στα κομμένα χέρια φυλάσσεται η παράμετρος εκείνη που θα κατοχυρώσει την τεφροδόχο μας.Κι αν ακόμη υποθέσουμε πως είμαστε οι τελίτσες στη συνοχή ενός αδιαίρετου κανόνα,ποιο είναι εκείνο που μας επιτρέπει να προαυλιζόμαστε σε υποθέσεις εργασίας για να μιλήσουμε λογοτεχνικά?Η Αφροδίτη ξύπνησε σήμερα από τον μεγάλο ύπνο.Μια τελεία που φορτίζεται από μετασχηματιστή ακαριαίων βιβλικών ερμηνευμάτων.Όμως, σχεδόν πάντα,εδώ στον βιωμένο χρόνο του κειμένου,μεταγράφεται αυτιστικά το καθολικό άλγος του σύμπαντος.Α ναι.Τίποτα δεν νοθεύει τον τρόμο από τα εφήμερα.Ούτε η Αγία Γραφή.