~~~~>

Βαριά σκαλοπάτια.έσπρωξα την πόρτα.κίτρινο ξεθωριασμένο νεοκλασσικό.ξύλινες ντουλάπες-θάλαμοι ασφυξίας.αλυσσίδες.ένα χάρτινο καραβάκι ξεχασμένο πάνω στη συσκευή της τηλεόρασης.στη ρεσεψιόν μου άνοιξαν την καρτέλα.ψυχιατρικός τομέας.με δυσκολία ανέβηκα στον πρώτο,άφησα την καρτέλα στην υπεύθυνη και συνέχισα με τη σκάλα στο δεύτερο.σκούρο χρώμα με παρέσυρε στη μυθολογία του αδύνατου.του αποκλεισμένου.κελιά.πλαστικά λουλούδια σ’ένα βρώμικο βάζο.οι πόρτες είναι όλες κλειστές.στον καναπέ βουλιάζεις.απέναντι καρέκλες παρατεταγμένες στη σειρά όπως στις κηδείες.κάθισα στον καναπέ.σηκώθηκα σε δευτερόλεπτα.δεν ήθελα το βούλιαγμα.ανοίγει η μια πόρτα τρίζοντας.μπαίνω.εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι πόσο όμορφο φαίνεται το πρόσωπό σου στο μωβ και στο γκρι.δεν είναι τυχαίο.μ’αρέσουν τα χέρια σου στο είπα και χθες.για όλους τους τρόπους που έχουν.είναι αθώοι.αυτό δεν στο είπα χθες που κάναμε τη βόλτα μας.μελαγχολικά το χέρι σου πάνω στο στήθος μου έγραφε κύκλους για την αλήθεια τη φιλυποψία τη ζήλεια την αυθυποβολή και τη μοναξιά όλα αυτά τα λόγια που δεν είπαμε αλλά μας κυνηγούν σαν χάδια που δεν δόθηκαν και πέρασε η στιγμή.κοχλιώδης η σκάλα έβγαζε σε ταράτσα.φαινόταν η Αθήνα τόσο βρώμικη.συνάντησα δύο φοιτητές της Ιταλικής φιλολογίας όπως ανέβαινα.άνοιξαν και σ’αυτούς καρτέλα.ο θεός κρυφακούει αλλά είναι λαμόγιο.βρίσκει το πιο απομονωμένο μέρος για να έχει ήσυχο το κεφάλι του.ξαφνικά τον φαντάστηκα να έχει τσιγαρόβηχα.σίγουρα θα έβηχε πιο αντιπαθητικά απ’όλους.μου φάνηκε αστεία η πιθανότητα όταν υπήρξε μαθητής να είχε πάει αδιάβαστος στο μάθημα των θρησκευτικών.λοιπόν άλλαξε ο τόπος ο χρόνος~κοίτα ένα αστείο πράγμα:η περίσταση έμεινε ίδια.δεν θα μπορούσες να είσαι ολόκληρος κάτι?μπορείς να είσαι μισο-κάτι?το πρωί πήρα τη ζυγαριά κουζίνας και ζύγιζα την κατεργασμένη και τη μαύρη ζάχαρη.ελάχιστα διαφέρουν.βαρύτερη η μαύρη.όπως κάθε τι μαύρο.όπως σου έλεγα μ’αρέσεις πολύ.χαίρομαι και μαζί λυπάμαι όταν σε βλέπω.ποτέ όμως δεν μου γίνεσαι αδιάφορος.έχεις κι εσύ μανίες και φοβίες.σαν μελανίνη που συγκεντρώνεται απότομα στο πιο λευκό δέρμα μετά από έκθεση στην υπόνοια.αρκετές φορές μας σκέφτομαι σε εκδοτήρια εισιτηρίων.για ταξίδι οπωσδήποτε.χθες κατάλαβα ότι ούτε σε εκδοτήρια για εισιτήρια συναυλίας δεν πρόκειται να πάμε μαζί.παρατηρούσα προσεκτικότερα τη μία από τις κυρίες στη ρεσεψιόν.το χέρι της φορτωμένο άχρηστα και φω δαχτυλίδια έπαιζε μ’ένα κομπολόι.στο άλλο ασυναίσθητα έπιασε το ξεχασμένο χάρτινο καράβι που πρόλαβα και το αγάπησα και το τσαλάκωσε.περάστε εσείς,ακούω μια φωνή.ήταν του γιατρού της Ζαν ντ’Άρκ της Άλισον Κρος του θεού?έτσι κι αλλιώς για μένα όλοι είναι αόρατοι.μερικοί κι ανυπόστατοι.αυτό ήθελα να σου πω πως αυτές τις πόρτες τις έβλεπα σαν θύρες γραμματοκιβωτίων.το χέρι σου ήταν σαν φτερό πάνω στο στήθος μου.αγαπάω τόσο πολύ αυτά τα διακριτικά σου χάδια που είναι στο όριο ενός πάθους.φοβούνται να το δείξουν.κοιτώντας το ταβάνι του αυτοκινήτου συναρμολογούσα ξανά ένα ανεμοδαρμένο καράβι.ένας κουτσός διαβήτης~δεν θυμάμαι ποιο από τα δύο πόδια του έλειπε~έγραψε μια κίνηση στο κουτάκι με το λιβάνι.εντελώς αδέξια.είναι ζήτημα χρόνου ή απλώς διάρκειας σκέφτηκα και μετά επιχείρησα να καταλάβω πώς θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί αυτό που είπα.η προσμονή φτιάχνει σημάδια στο σώμα τεράστια που πονάνε σαν μώλωπες μάτια μελανά που ερεθίζονται και δεν παρηγοριούνται με αμφιβολίες που πλανώνται και διατρέχουν τις ημερομηνίες.σαλτάρω καμιά φορά με τη μνήμη μου και με σένα που δεν πιστεύεις.πρώτα με μένα εξοργίζομαι που δεν μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις τι περνάω.έγινα ανίκανη.για όλα.στο βάθος διέκρινα μια μαύρη κουρτίνα δεξιά κι αριστερά έφευγαν κλωστές και ξέφτια από την ύφανσή της που ήταν αρχαία.κάθισα δίπλα σε μια παγωμένη καρέκλα~εδώ και μέρες όλα τα νιώθω παγερά ή εγώ νέκρωσα~άρχισαν να ξηλώνω σιγά σιγά τηνκλωστή,από τη μια άκρη της ως την άλλη και πάλι από την αρχή.αφαιρέθηκα.στο δωμάτιο έμπαινε ενοχλητικό φως φθορίου από κάποιο άλλο με δυνατότερο φωτισμό.η κουρτίνα ξέφτιζε.μου άρεσε να πιστεύω πως θα τελείωνα με την κουρτίνα δηλαδή θα την είχα ξηλώσει όλη μέχρι να με φωνάξουν στο δεύτερο θάλαμο όταν θυμήθηκα τα χέρια σου στο τιμόνι και σταμάτησα να ξηλώνω.το δεξί στις ταχύτητες χωρίς ταχύτητα ήρεμο και σιγανό.όμορφο.υπαίθριο.πότε σε προκαλώ να αντιδράσεις.ξοδεύω χωρίς λόγο το χρόνο.δεν είμαι καλά.δεν το βλέπεις ακόμη.κρίμα που δεν έχω κι εγώ ταβάνι.μπαταρίες χρειάζομαι για το ποντίκι και ξαναπιάνω την κλωστή της κουρτίνας.λίγο μου έμεινε πια.δεν σ’έχω δει να κάνεις κάτι αδίστακτο.περιφέρεις διαχέεις μια αύρα από έναν πυρήνα τόσο πολύ μοναχικό.σε φοβάμαι καμιά φορά.ναι καμιά φορά περισσότερο από μένα.με κάλεσαν επιτέλους στον τελευταίο θάλαμο.και το κουτί της μένσα που γέλαγες δεν ήταν βλακεία,να το ξέρεις.αλλά τα χέρια μου που μπήκαν εκεί μέσα δεν ήταν χέρια αλλά λαβές μαχαιριών.όχι όχι άλλα ρητορικά.χέρια γυμνά πόδια ξυπόλητα.σου στέλνω τα πάθη μου κοίτα από τους καρπούς μου στο θώρακά σου από την κλειτορίδα εκστασιασμένες δονήσεις στον ηλεκτρικό και λαμπερό φαλλό σου.μέσα μου μπορούμε να ζούμε μαζί κάθε λεπτό.χωρίς δωμάτια κρεβάτια κουρτίνες αυτοκίνητα μόνο θάλασσα και στάχυα.εσύ έχεις όλα τα ονόματα.για μια στιγμή διστάζω να περάσω την πόρτα.τι θα βρω από πίσω.γυάλιζαν φάροι στα δάχτυλά μου.δεν έδωσα σημασία.κάτι λαμπύριζε στο δωμάτιο.ήταν βιολί.το είδα.έπαιζε μόνο του στον αέρα μια μελωδία τόσο λυπημένη που έβαλα τα κλάμματα.ο γιατρός μου έδειξε τη θέση και είπε να καθήσω.σκεφτόμουν πάλι αυτή τη λέξη.φαίνεται πως αφαιρέθηκα ξανά και αναγκάστηκε να φωνάξει το όνομά μου τρεις φορές.εγώ όμως άκουγα κάποιον να μου υπαγορεύει τη λέξη.μια γοητευτική φωνή.τότε εξαίρεσα από τους τρεις το θεό.είναι χωρίς μέλλον αυτός.σκέφτεται μόνο το χρήμα και η δική μου ανθρωπολογία με σταματά εκεί που αυτό αρχίζει.ρομαντική υπόθεση λέει ο γιατρός.δεν θ’αντέξω να ακούσω άλλες πρόχειρες προφητείες.υποκατάστατο λέει ήμουν.αυτό το είχα καταλάβει και μόνη μου.τις άλλες φασματικές διαφορές που υποψιάζομαι ούτε αυτός τολμάει να τις αρθρώσει.δεν έμαθα και τίποτα ντόκτορ.πολλαπλές υποστάσεις,σχίσματα τα χέρια σου στο στήθος μου αρθρώνουν πολλά περισσότερα.θα φύγω στην τελετή απονομής με τα παράγωγα είδωλα.το θυμάσαι?ένα το κρατούμενο και δυσάρεστο και πολτώδες.σαν αντίγραφο ζωής.τα αντίγραφα δεν είναι ικανά να μας πονέσουν.ο πόνος είναι από αλλού.το γράμμα είναι για σένα.αν νιώσεις ναυτία θα είναι ή επειδή θα έχω γίνει η κοκκινοσκουφίτσα που μισώ ή από αγάπη και έρωτα~~~~