photos by Φαίδρα Φις/Μετέωρα,Ιανουάριος 10

Εσύ μ’ακολουθούσες κι εκεί Ναι εσύ ήσουν η ελεγειακή σου θλίψη η φανερή διχοτομία
οι μονίμως μεταβαλλόμενες εκδοχές κι εσύ πίσω μου να μ’ακολουθείς
σαν δισταγμός και διχασμός και υποψίες που βοούν στους νευρώνες κάθε λέξης που πήγαινα
να γράψω μακριά από σένα
κι ήταν αυτές ψυχές που δεν είχαν κατοικήσει σε σώμα πλανιόταν αδικαίωτες πριν αναπαυτούν στα μαύρα νερά του Αχέροντα όλος αυτός ο πόνος έχει νόημα τόσο διαπεραστικό
που προσεγγίζει την κάθαρση γιατί εσύ ήσουν και στα ριζά των στίχων και στις άκρες και σε κάθε τέλος κορυφής εσύ
μόλις μιλήσεις για πράγματα πολύτιμα αμέσως ξεχνιούνται γι’αυτό έχω από σένα τόσες σιωπές
χωρίς λογική βρίσκω αυτό που θέλω να προστατέψω να μη γίνει βορά κάθε ερμηνείας
εσύ ακόλουθός μου ακόρεστο σε δαιμονίζει το αφιόνι όταν δεν ξέρεις τι να πεις ανάβεις δύο και τρία τσιγάρα μαζί εσύ ήσουν και με φίλαγες επειδή δεν μπορούσες να με χαστουκίσεις
με πόλεμο αν χρειαστεί θα σε υπερασπιστώ για να μην παρανοηθείς για να μην ψύχεται η σημασία
όσων ανάμεσά μας είναι ομολογημένα κι όπως ο βουβός τα μυστικά θα κρατήσω κι όπως ο τυφλός
θ’αναγνωρίζω το κορμί σου απ’την αφή τα μάτια σου απ’το κλάμα εσύ που μ’ακολουθείς να εμπιστεύεσαι κάθε σείστρο απ’την πολλή αγάπη μου
"νικάει αυτό που ενώ πεθαίνει ζητάει μαζί να ζει"

η ανάρτηση αφιερώνεται