***τίνος θεού τονε βουλή
ποιας μοίρας κισιμέτι
'που το Χριστό τονε γραφτό
γή που το Μουχαμέττι-
***ποίηση Γιώργη Καράτζη
Είναι αυτός ο άντρας που τρέφει μέσα του μετρημένο το αγρίμι
Του δανείζει την αυταπάτη του να’ρθουν βιαστικά καλοκαίρια
να μη βρέχεται να στέκεται στην κουπαστή να χαράζει τα ζάρια
στ'ακρόπρωρα σκόρπια κομματάκια τα φιλμ σαν άψυχοι μήνες
σαν τελευταία ζωή πριν της νύχτας τα πουλιά πουν ότι είναι μνήμες
που συντηρήθηκαν από ζωές άλλες
αυτός ο άντρας είναι προσωρινός δραπέτης που στις φλέβες μου κυλιέται
όπως κάθε δαίμονας που πληρώνεται από τις μεγαλύτερες νοθείες της αλήθειας του
από τον ίδιο άντρα πώς γίνεται και αδικούμαι και δικαιώνομαι
και δεν λοξοδρομώ
αλλά από τους κραδασμούς του χωρισμού που μου αφήνει κάθε τόσο
σε καυτά σίδερα συσπειρώνεται κάθε νευρικό γράμμα
όλοι οι νεκροί μου μαζεύονται γύρω από την πληγή
όπως οι πεταλούδες τις βαθύτερες νύχτες γύρω από φως και φωτιά
σε μια ολιγοφθογγική παραδοξότητα
με χτίζει ζωντανή
στοίχειωμα στη γέφυρα που ενώνει
τον παράδεισο με την κόλαση