Κι εγώ θέλω τη διέξοδο του απολύτως ακατάλληλου

Όπως χαϊδεύεις τα μαλλιά μου σ’ένα από τα σχήματα

Της αλάνθαστης υπερβολής μένει μισός ο ενεργός

Αποχρών λόγος της οριστικής απόφασης

Καθώς πιο κοντά στο κρίσιμο συναρμολογείται

Η λύση-αφού έχεις την ικανότητα να μην την εμπιστεύεσαι-

Αφήνομαι λοιπόν ως τραγική φυσιογνωμία ονειροπόλου

Στην υποκειμενική εντύπωση που οργανώνεται

Στο κίτρινο τριαντάφυλλο πάνω στο πιάνο

Όταν σε καταπίνει ο εγωισμός ο κυνισμός

Συνδέοντας με συρματάκια ευεργετικής αποπομπής

Την περιορισμένη δράση του αυθόρμητου

Και μου δείχνεις ότι το μόνο που σε νοιάζει

Είναι ολοένα ν’απομακρύνεται η πίστη

Από την επάρκεια των επιλογών μας

Ρώτα με να σου πω να μη μιλάς

Να χαϊδεύεις τα μαλλιά μου

Μη μιλάς μη μιλάς μη μιλάς