Έπεσε το φονικό ροζ πάνω στο λεκανοπέδιο και μας πλάκωσε. Αποπειράται τη δική του ιδανική παράσταση:Λιβιδινικό Λάψους. Αδιάβροχο και προστατευτικό την ώρα που πεθαίνεις να ευεργετηθείς από το θόρυβο και το καταρρακτώδες νερό.Να ’ρθει η φασαρία να σε σώσει απ’όλα τα βαριά. Στην ηρεμία που νιώθεις λίγο ζόμπι,περίπου πεθαμένος δηλαδή μετράς ως το δέκα.Θλίψη,έρωτας,αμαρτία,προδοσίες,αγάπες,τρέλα,ενοχές,οχτώ,εννέα,δέκα.Κι αυτό-το πινκ πινκ- σου φτιάχνει τον αφρό πάνω πάνω στη σορό.Άγρυπνα ξημερώματα σε καταδιώκει να του δίνεις λόγο και αναφορά.Καλά δεν είμαστε.Περνάμε τύφλωση.Η προσδοκία είναι να φυσήξουν μέσα μας μεταλλικά μποφόρ.Αέρηδες που αγνοήσαμε.Η θύελλα και η σφαγή του μαύρου θέλει παρόντες.Αδύνατον να τροφοδοτηθεί από την απουσία.Εξάλλου δεν πενθείς τους ήχους που με πάθος ανέλπιστο αγάπησες.Γιατί δεν υπήρξες ποτέ παραλήπτης του κενού.Ενόχους δεν έχεις έτοιμους ούτε ψάχνεις.Στο προοίμιο πάντως του αγαπάν δεν μπορείς να περιμένεις να διακινηθούν σοβαρά αισθήματα.Ούτε μυστικά ψιθυρίζεις.Δεν έχεις πέτρες πηγάδια ερείπια.Μια υπογραφή έχεις.
