Μπορεί κάποτε εγώ
Για τους κάλυκες των λέξεων
Που γλίστρησαν στα υφάσματα
Μπορεί κάποτε για τα μάτια
Που τριγύρισαν στα καφενεία
Με μπακίρια και λουλούδια πλαστικά
Γύψινα φαντάσματα της σκόνης
Και της ερήμου της
Εγώ μπορεί
Για τους νεκρούς τηλεφωνικούς θαλάμους
Αμανέδες του χιονιού
Που καίγονται στο δέρμα μου
Εκεί που σε περίμενα και δεν ήρθες*
στις νύχτες βαριές που τις υπογράψαμε
Με φόρο καπνού
Εγώ μπορεί
σαν αψίκορη ευλογία
να πω πως ήταν πόνος
στη διασπορά του
κάποτε να το πω
Μεταλλικά θραύσματα
Μπορεί να αντέχω κάποτε
Ό,τι με άντεχε
Να μην το αποδιώχνω
Να μη μου αποδίδει υπο-τελώς
Σπαραγμένους κόμπους
Αφού το περιμένω από
Την πάροδο που επιστρέφει
Ο φύλακάς του αυτόφωρος
Από κει που επιστρέφουν
Οι σελίδες του μισές λευκές
Από μένα δηλαδή
Γιατί εγώ μπορεί αναθηματικά
Να διαστρέφω το φύλο
Αποστηθίζοντας με συνέπεια
Το στάξιμο βρύσης
Φετφάς
Στην αχίλλειο άτρακτο
Και στις διαταραχές του λόγου μου
Ναι γιατί πού ξέρεις το όχι
ποιος ξέρει το όχι να πει
Εγώ μπορεί μόνο
με χαρακιές σκοταδιού
να
φωτοσυνθέτω