O θεός δαγκώνει και κρύβεται
Ο θεός φοβάται
Θα με στρέψει άξεστος
-γιατί να μπορεί να με στρέφει?-
Στο σχήμα της αποκριάς
Στις καμπυλώσεις της επαγγελίας του
Χαλασμένα ελικόπτερα απόδρασης
δεν κρύβομαι δεν δαγκώνω
Αλλά γίνομαι βιωματικό κατάλοιπο
Με ζώνες πυρόσβεσης
-ελαττωματικά-
Αυτός αδιάστατος γλιτώνει
Μέσο αόρατο να εξηγήσει
Τους οδοστρωτήρες
Που λιώνουν τα ατσάλια
Ο θεός φοβάται περισσότερο
Από μένα
Ο θεός αμετανόητος
Εγώ μεταμελημένος
Καταδηλώνει εκείνος τον όξο
καταπίνω εγώ μέλαινα χολή
Είμαι η ενσαρκωμένη πράξη
Η ορφική χοάνη
η στρεβλή αποδοχή της
Αυτό που θέλω να καταργήσω
Δεν υπάρχει
Απ’τις αυτάρεσκες δοκιμές του
απεγκιβωτίζω το θερινό
Ταξίδευμα
Που ονειροποιεί το μήνα
Και το αγκάθι
Τι μπορώ να μεταφέρω εδώ
Στο σώμα του
Από την προδοσία?
***Μπ.Μπρεχτ