Παραπατάω
Στα καλοκαίρια της προδοσίας
παραμιλώ
Αφήνουν χαμόγελα φυλακές
πίσω
Tέτοιες εισβολές
Ιθάκες που πνίγονται στα ρηχά
Κακή σκηνοθεσία
Κολυμπάω σ’αυτό που καταργεί
Την καλοσύνη της νύχτας
Ο μηχανισμός κάθε επιλογής
-χρέη-
Θεσμοποιεί την αλήθεια
Που σκάει στα μάτια
Σαν κάποιο σπουδαίο ψέμα
-κροτίδα- να την περιθάλπει
Που κάνεις πως δεν βλέπεις
Στο χειμέριο τρένο απαλλαγμένος
από
Ραδιόφωνα και στιχάκια
Κουρδίσματα ρημαγμένες θεωρίες
Συμβόλαια και συγχωροχάρτια
Σπέρματα ειδύλλια παρακάλια
Δες τον Σεπτέμβρη
Όπως στο είχα υποσχεθεί
Ψιλή βροχή έξω από το καμπαρέ
Υγρή εποχή
Έξω απ’τον ιππόδρομο αξιέραστοι συγγενείς
Έξω από μένα αμετάπειστοι εραστές
Σε αθηναϊκό δρόμο
Η κτηνώδης καντάδα του χρήματος
Δύσοσμη στα δημόσια ουρητήρια
Έξω απ’το σταθμό
Επιθανάτιο μπλε
Στραγγισμένο και στραμμένο
Στο υφήλιο μαύρο
Άρρυθμο αν απέλθει
Πρωθύστερο στην
Κοσμογραφία του Ζεν
Βεστιάριο της μνήμης
Στη σλανγκ των επιθήλιων πόθων
Το φετινό καλοκαίρι σήμαινε έγκλημα
Το φθινόπωρο όπου κοιτάς