Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Par Pamukkale


Στα ύφαλα παρατημένου πλοίου την περίμεναν τα λιοντάρια του-νηστικά κι αγριεμένα. Εκείνη ντυμένη με φτηνό ντρίλι και ξυπόλητη,χτυπημένη στο πόδι και με νάρθηκα στον αυχένα να συγκρατεί τα τερτσέτα που κάποιος της έγραψε. Ραδινή κι ευάλωτη με την μπόλια της δεμένη σ’ελαφρύ κόμπο χαμηλά στο λαιμό, άφηνε φεύγοντας ξεκούρδιστες τις χορδές. Εκεί δεν ήταν στρατόπεδο αιχμαλώτων αλλά ίσως καταφύγιο ελπίδας. Ήταν ένα ταξίδι στο Pamukkale με τα λαξευμένα βράχια
να’χουν μόλις ξεκολλήσει απ’τα χέρια της. Στις παλάμες της έμεινε η λευκή λάσπη. Να τρίζει λαμπερή σαν φώσφορος. Να στερεοποιείται σαν travertino. Και στο κορμί της νερό και κρύσταλλοι. Έβγαλε τη μαντήλα κι έσκυψε να πιει νερό από την ίδια κόχη που έπιναν τα λιοντάρια του ολοδίψαστα και πεινασμένα. Μπορεί για να μοιάζει ο Πόρφυρας φίλτερος.
Θεραπεύονται οι θεοί στους ναούς? Στο Pamukkale πάντως θεραπεύονται τα λιοντάρια. Μόνο που εκείνη πίνει το νερό και γίνεται θηρίο. Και γίνεται ένα από τα ανθρωποφάγα άλογα του Διομήδη.Στην τσέπη της φέγγει η μία όψη του νομίσματος και στη μέση της δεμένο το κεράκι που θα την περάσει απέναντι. Στο Par Pamukkale.
Aπέναντι στα ύφαλα κάποιου παρατημένου πλοίου φτερά και κεφάλι αετού εν νεφέλαις
Για τη φρούρηση και την αγρύπνια.Βγάζει τα ρούχα της και κολυμπάει. Θα περάσει μόνη της. Όπως την αγγίζει χιόνι αφρός βαμβάκι.