ιδιαζόντως

Σκεφτόμουν να σε ρωτήσω πώς έγινες ιδιαιτέρα
Να σε ρωτήσω για τις πόρτες που τρίζουν για τα καμπανάκια στα σχοινιά
Για τα χέρια νοσηλείας που μένουν μετέωρα και τι ξέρεις εσύ άραγε απ’αυτά
πώς κυλάει η ζωή σε τετράτροχα και αποστειρωμένα δωμάτια
πώς σέρνονται τα βήματα στους μαιάνδρους
«υποζύγια» βαρέων περιστατικών
Ξεσπάς σε είδα αλλά είσαι ιδιαιτέρα και δεν έχεις καμία δουλειά
Με τον πόνο
Είσαι δανεική και στις αγορές των εντατικών θαλάμων οι τραυματιοφορείς
Αντιστοιχούν σε μια διμοιρία από υποτείνουσες που ισούνται με παλμούς
Που φαίνονται στην πράσινη οθόνη
Χαίρεσαι
Τα μηχανήματα αργούν να διαπιστώσουν ξεσπάσματα συγκίνησης
Καλύτερα λες που είμαι μέτζο σοπράνο γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος
Να ακουστώ
Βιολογικά χωρίς λιπάσματα
Χωρίς κακό να νιώσω τι έρχεται τι φεύγει τι ξεκουράζεται σε τέτοια περάσματα
Να επιτρέψω τις ανάσες τα ρο να κερδίζουμε μια πόλη κι ας είναι της πυρκαγιάς
Χαμογελώντας επιτέλους
Από το παράνομο κράταγες την αιτία και εγώ από το χέρι την άβυσσο
Πάντα οι ήρωες της αδιαλλαξίας με μοιράζουν σε κομμάτια ξεγραμμένα τελειωμένα
Γιατί εσύ είσαι ιδιαιτέρα κι εγώ είμαι ιδιάζουσα
Γιατί έχω μια καλπάζουσα ιδιόχρωμη φέξη στα μάτια και μπορεί βλοσυρή
Αν δεις με ποια χτυποκάρδια έγινα ιδιάζουσα και με ποιες υπογραφές εσύ ιδιαιτέρα
Θα με κρατάνε τα βράδια σοβαρά και θα στεριώσω σαν κουκούτσι μέσα στον καρπό τους
Ιδιάζουσα ακόμη πιο ριζωμένη στη νύχτα των δέντρων
Γιατί ίσως δεν υπάρχει μακριά και κοντά σιωπή και λόγια λήθαργος κι ενάργεια για όσο δεν γνωρίζουμε τι νανουρίζει τις πληγές το κενό ή το μαύρο τι τις απλουστεύει η απουσία ή η παρουσία και από τι κρύβονται από χρόνο ή από στέαρ