Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

λέξεις/1

Επομένως υπάρχουν και λέξεις που δεν θα πω. Και χωρίς να τις πω, δεν είμαι άλλη.Όρκος.Σου εξήγησα τι συμβαίνει μ’αυτές.Κάποιες πάνω,στον μικρό ουρανό -κάποιες κάτω,στο αίμα.Οπωσδήποτε υπερβατικές.Οπωσδήποτε και μεσίστιες Όσες περισσεύουν,διαλύονται πριν καλά καλά σχηματιστούν. Μην πιστέψεις πως χάνονται. Γυρνούν προς τα μέσα μου και παρασιτίζονται-στρεβλωμένες. Σε κάποιον άλλον τις δανείζω.Κάποιος άλλος τις αποκωδικοποιεί. Και όλες μαζί διυλισμένες-από τι,με τι, δεν ξέρω- γίνονται αρωματισμένη αστρόσκονη. Που αν τύχει κάποτε και μπει μέσα στο κεφάλι σου, ο εγκέφαλός σου θα διογκωθεί και θα γίνει πελώριος. Είμαι ήρεμη έτσι. Χωρίς λέξεις. Καμία έξαρση. Τόσο ήρεμη που ο χτύπος του ρολογιού-το τικ τακ που αργά και σταθερά μισώ - πέφτει ακριβώς πάνω στο σφυγμό μου και χάνεται. Ένας ήπιος τρόπος να ξεχάσω το χρόνο. Ακόμα και εικαστικός για να μην παραδίνομαι σε μάταιες, επιβλαβείς και τελικά ανιαρές προσευχές. Ένα κλωναράκι από αστρινό δέντρο με θεράπευσε. Υγρό και λαμπερό. Ανεξήγητα ξεχασμένο και τολμηρό. Ελαφρώνει τα όνειρά μου. Κατά τη διάρκεια των οποίων σταθερά και με ακατάπαυστη ορμή, γκρεμιζόμουν. Ένα κλαδάκι ατίθασο βρήκε για μένα παντοτινές κρύπτες. Το αφομοιώνω καταπίνοντάς το και μόνο αυτό οριοθετεί τώρα τα εσωτερικά χωρικά και χορικά μου ύδατα.


[η δύναμη της αβεβαιότητας των λέξεων

"λέξεις με δέρμα και μαλλιά γραμματικές για την αφή χέρια μπλεγμένα"