ήττον

φθορίζεις σε καρέκλα ηλεκτρική στίλβη από κάταστρο διανοητικό νόσημα στο κεφάλι σου σπαρμένα αρχέτυπα φρένα φύλα το στο νου σου αυτοανατίθεσαι σε μια αποτροπιαστική τελετή καρατόμησης και προοδευτικού ακρωτηριασμού των άκρων φύλα το στο νου σου
του ανέντιμου αίματος η ιστορία με χαλαρά και κακοφτιαγμένα αινίγματα παριστάνει αναπνοές καμάρες από το τίποτα στο μηδέν φύλα το φύλα το δεν φταίω μυρίζει η ελεημοσύνη και ο οίκτος αποφορά όταν οι τελώνες νίβουν στίβουν στα πλευρά τους κρεμασμένες πέτρες φίμωτρα μαχαίρια μια νεκροφόρα από μακριά φέρνει λουλούδια
Στριμωχνόμαστε ζέστη ιδρώτας μυρωδιές φύλα το στο νου σου σε μια νάρκη πληθωρική
Όλα πνίγονται πνιγόμαστε σαν σε επαφή ερωτική βράδυ καλοκαιριού σε ρίπο στα στάχυα τα ολόχρυσα με καύσωνα όλα ανεβαίνουν στο φαρδύ κεφάλι φύλα κι αυτό με εξαναγκάζεις να σε αθωώσω από αναφαίρετου πάθους αναθυμιάσεις ανατριχιαστική χαιρεκακία Άτη τυφλώνει φθορίζεις
Δμωή αντισφαγή από το χάλκινο γένος της μελίης δμωή φύλα το πάθος απάθητο ταξίδι αταξίδευτο στη νύχτα αν μ’αφήσεις βρίσκω το δρόμο γιατί φθορίζεις εξόφθαλμη απάτη ας το φυλάξει ο νους σου επιστρέφω με ακέραιες τις αντιθέσεις και

με λαμπρό λάδι σε αλείφω και
σαν αθάνατο σε χαιρετώ και