Της Άλισον από παιδί της άρεσε να χτενίζει τα μακριά μαλλιά της που έφταναν ως τους αστραγάλους.Μετά έβγαινε στον κήπο,σε μια μυστική γωνιά που κανείς δεν γνώριζε και μίλαγε με τη χτένα της.Από μικρή συνειδητοποίησε τις υπερφυσικές της δυνάμεις και κατάλαβε ότι μπορούσε να μεταμορφώνει τα ψάρια που ξεπηδούσαν από τα μαλλιά της σε ελικόπτερα που πετούν.Τάιζε τα σκουληκάκια με κραγιόν που έκλεβε από τη μαμά της και κείνα γίνονταν άλλοτε πορφυρά ραβδάκια και άλλοτε χρυσές καραμέλες.Πολλές φορές είχε μεταμορφώσει χωρίς περιορισμό,διάφορα αντικείμενα και μπορούσε να μετατρέψει και το νερό σε φωτιά.Όχι όμως το αντίστροφο.Στην εφηβεία της κατάλαβε ότι και σε μερικούς ανθρώπους επιβάλλεται η μεταμόρφωση.Ιδίως σε κείνους που δεν μπορούν να αποφυλακιστούν από πλάγιες ομιλίες και μοίρες κεκλιμένες.Με ευλάβεια λοιπόν αναλάμβανε την απόδρασή τους.Τα κατάφερνε περίφημα.Επειδή όμως στη ζωή θα υπάρχουν πάντα κι εκείνοι που γεννιούνται «νεκροί» και που θα ζουν από τις ιστορίες δανεισμένες-αυτούς η Άλισον τους αντιπαθούσε μέχρι μίσους-, τους ξαναγύριζε στην αληθινή ζωή σαν ζωύφια ξετρελαμένα.Όσοι θέλουν να κρυφοδιαβάζουν το πεπρωμένο τους σε ιστορίες άλλων πάσχουν από δανεικές υποψίες σε φιάλες υγραερίου.Όσοι θέλουν να συρρικνώνουν το αλφάβητο των σιωπηλών δαχτύλων και να το σφραγίζουν ραμμένο με ατσαλοκλωστές,σ’αυτή την ψευδαίσθηση δεν μπορούν να σώζονται,επειδή δεν έχουν καμία ωραιότητα.Και ό,τι έχουν ή νομίζουν πως έχουν είναι ξεφτισμένο και ψεύτικο.Αν-σε κάποιες περιπτώσεις-καταφέρουν να στερηθούν τον ιδρυματισμό και οπλίσουν τις ώρες της άγρας τους με ατενή αέρα μυστικό,ίσως ξεπλύνουν το αίμα τους με λίγη αλμύρα που θα κάψει τα παρασυνθήματα της οργής τους.Μόνο που,προσποιούμενοι το πρόσωπο ευφραίνονται σε συστραμμένες αντιφάσεις που ως πασσαλοπήγματα σε τελετές αναθηματισμού,εφήμερες και άνθινες,πενθούν σφαλιστά τους διαβατάρικους κινδύνους ή και τους μονιμότερους.Κόνδορας που το νερό φιλάει είναι δράκος.Αυτό μου το είπε η ίδια η Άλισον μια νύχτα που τη συνάντησα στον ύπνο μου. Μου είπε ακόμα ότι τώρα ζει σ’έναν καταυλισμό από γαλάζιες μάγισσες που κάηκαν στην πυρά και ο θρήνος της είναι ευάρεστος καθώς διαρκεί ως προαναγγελθείς για την αιώνια εξορία της στο Νερό.