Θα γράφω για σένα κι ας το πληρώνω για όσο.Τον πόλεμο που άνοιξες με μένα θα τον θυμάσαι.Λέξεις θες και ναι και όχι σε στύση ακατάβλητη. Ακόμα κι αν βρεθείς σε άλλο ημισφαίριο. Καλύτερα εσύ από μάτια στραγγισμένα. Δες,ετοιμάζομαι.Έγραψα στο κορμί σύμβολα πολέμου και το πρόσωπο έβαψα με μαύρες γραμμές. Μου σφηνώνεις τη σφαίρα στον καρπό κι ανάμεσα στα δάχτυλα.Ασήμαντες αιμορραγίες.Για σένα θα γράφω είτε θες είτε όχι με μπαρούτι πια.Δεν θα εκβιάσω κανένα αποτύπωμα σκαληνού θεού.Με μια μικρή παραλλαγή στα ρήματα και στις αντωνυμίες γίνεσαι πυρηνική βάση. Μοιάζει ιδανικός ο πόλεμος αυτός και οι ένας σωρός λεπτομέρειες που κάθομαι και σχεδιάζω και καταγράφω.Καλύτερα εσύ κι ο πόλεμος παρά μέτρο και χλιαρότητα.Καλύτερα εσύ και τα φιλήδονα φυτίλια σου παρά αλχημιστές εσωτερικής και βραδείας καύσης και κατανάλωσης.Η βλάβη είναι δική μου αναμφίβολα.Καλύτερα εσύ από το να μου κατοχυρώσουν δεκανίκια.Αριθμοί.Τηλέφωνα.Ώρες.Οσμή καμμένου.Στην ίδια ερειπωμένη παράλληλο.Αδούλωτος και πυρός περιρρέεις και φέγγεις με τελετουργική σημασία.Είναι το μαντικό παραμύθι τέτοιο.Στην έκτασή του γίνεται τελετή Ελευσίνιου Μυστηρίου.Λευκός άνεμος.Καταπιεσμένη φτερούγα. Λάμψη ορμητική κι αναστατωμένη διαπερνά το αίμα.Η νύχτα εκείνη η ερημιά εκείνη που σφίγγει τους κροτάφους.Η φωνή σου κομματιασμένη να σέρνεται στο ντιβάνι κι η στάχτη ακόμη ζεστή.Οι λέξεις ανεβαίνουν παλίνδρομα κυλούν.Τις τεντώνω σαν νεύρα και αδένες.Τις τρέφω σαν ξύλα και τρέφομαι -σαράκι- από αυτές.
Ο σταυρός μου από κατάρτι είναι φτιαγμένος.Ολόκληρος είναι κατάρτι.Καλύτερα να με χαράζεις εσύ κι έτσι χαραγμένη να πέφτω στη μάχη.Θύσανος καλαμιάς.Καλύτερα να με οργώνει η θλίψη σου παρά το δάγκωμα από ξένους σκορπιούς.Να δω τι θ’απογίνουν εκείνα σου, που χάιδεψα.Τι σου’μεινε από τα χάδια τι μού’μεινε απ’τους σπονδύλους.Απών.Καλύτερα εσύ από σχισμένες γάζες και χειρουργεία.Τι μπορεί να πονέσει περισσότερο από σένα ?Η λάσπη.Ασημίζει ο πόνος τις ερημιές σου.Τις σκοτεινιές σου.Τυραννία είναι το κέρδος και η νίκη.Βαραίνουν το χαρτί μου.Αυτό είναι το πιο αβάσταχτο φορτίο.Γραμμές είναι η χαριστική βολή.Μα μην ξεθωριάσουν.Τεντώνω και τα όνειρά μου.Να σε φτάσουν.Να με πνίξει η χαρά.Να κολυμπήσω κόντρα στα ρεύματά της και να γεμίσει ο θώρακάς μου από τις σφαίρες σου.Να διπλωθώ στα δύο.Για να πλανιέμαι σαν μικρή παλάμη όταν εσύ θα έχεις γίνει δέντρο της Αχερουσίας,να σου χαϊδεύω τα γκρίζα και γυμνά κλαδιά.Όταν θα έχω αποτύχει σε όλες τις προσπάθειες να σε βρω,μετερχόμενη φυσικά μέσα,όταν θα παρανοώ και θα σιχαίνομαι τα σωσίβια και τα προτιμώ για χίλιες ζωές εσένα και τον πόλεμο από οποιαδήποτε σωτηρία.Για να ξοδεύω ζωή και χαρά μόνο για τον πόλεμό σου.Για να μην ξέρω ποιο το μαύρο ποιο το λευκό. Για να μπερδεύομαι στο σωστό και στο λάθος.Και να μην προλαβαίνω τις ήττες και τις σιωπές.Μού’ρχεται να γονατίσω.Ποιος πονάει αλήθεια.Δεν υπήρξαμε παίκτες,για να μην αναρωτιόμαστε.Εσύ κι εγώ έχουμε πόλεμο κι έχουμε τον πόλεμο.Χίλιες φορές καλύτερα εσύ.Στοιχειώνει ο πόλεμος και την πόρτα σού ανοίγω.