Σβήνει σιγά σιγά η καθαρότητα.Πέφτει σιγά σιγά ομίχλη.Εκεί που όλα φαίνονται,σιγά σιγά δε φαίνονται.Σιγά σιγά δε φαίνεται τίποτα.Σιγά σιγά.Χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς.Σχεδόν γλυκά.Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.Το σίδερο παραμένει σίδερο αλλά ο τρόπος είναι γλυκός.Ανεπαίσθητος.Ακατανόητος.Το ξέρετε αυτό.Εν όψει του άλλου.Δεν υπάρχει άλλος αλλά πάντα εν όψει του άλλου.Σ’αυτό αποβλέπει κανείς.Σταδιακά.Τα πόδια λυγίζουν και μετά ακολουθεί το υπόλοιπο σώμα.Τα μάτια είναι ανοιχτά αλλά δεν βλέπουν.Βλέπουν αλλά δεν είναι αυτό που βλέπουν.Σαν να τα πνίγουν τα δάκρυα.Πνίγουν τα μάτια.Ορθάνοιχτα,διεσταλμένα,σχεδόν έξω από τις κόγχες,αλλά δεν μπορούν πια να δουν.Αυτό είναι.Το ξέρετε.Απερίγραπτα απλό.Ακατανόητο.Ο καθένας το καταλαβαίνει.Όλοι το δέχονται.Μόνον αυτό υπάρχει.Μαλακά.Γλυκά.Σταδιακά.Τελευταίο πέφτει το κεφάλι.Όχι.Είναι το πρώτο που πέφτει,αλλά αυτό που πέφτει τελευταίο είναι το κεφάλι.Το κεφάλι είναι που πέφτει πρώτο.Και τελευταίο.ΕΥΓΕΝΙΟΣ:Φαντάζομαι τον ουρανό.Γυρίζω πίσω,πολύ πίσω,όσο μπορώ πιο πίσω,στην αρχή,στο μηδέν,κι αρχίζω να τα φτιάχνω όλα απ’το τίποτα,όπως θέλω εγώ,τα βάζω όλα εκεί που εμένα μ’αρέσει,σε άλλες θέσεις,φτιάχνω έναν άλλο ουρανό-δε μου αρέσει ο έξω κόσμος-ποτέ δε θα γύριζα τόσες ώρες έξω όπως εσύ-σιχαίνομαι τους δρόμους, τα σπίτια,τους ανθρώπους-θα φτιάξω έναν αστερισμό που θα έχει τ’όνομά σου,αλήθεια θα το κάνω-ο αστερισμός του Αιμίλιου.
ΑΙΜΙΛΙΟΣ:Ό,τι θες κάνε-
ΕΥΓΕΝΙΟΣ:Τι έχεις?
ΑΙΜΙΛΙΟΣ:Τον έχω χεσμένο τον ουρανό,ξέρεις τι θέλω εγώ?Θέλω να σπάσω τη γη,να τα σπάσω όλα και να βγω έξω,έξω-
ΣΤΑΡΛΕΤ:Άφησέ με να σε μυρίσω.Μύρισέ με κι εσύ.Σήμερα έβαλα μόνο ένα άρωμα.Μύρισέ με.Έτσι.Κι άλλο.Πάλι.Πόσο σκληρό είναι το σώμα σου.Ωραία δεν είναι κάτω απ’τις κουβέρτες?
ΑΙΜΙΛΙΟΣ:Γύριζα.Εδώ κι εκεί.Πουθενά δεν χωράω.Πάντα ήθελα να έχω το μεγαλύτερο δωμάτιο του κόσμου,και τώρα που το έχω,δεν με χωράει,κι όταν βγαίνω έξω,θέλω κάτι πιο μεγάλο απ’το έξω,κάτι που να είναι το παντού,κάτι ατελείωτο,να μην το βαριέμαι,να χωράει όλα όσα θέλω,όσα είμαι,ν’αλλάζει συνεχώς,να με ξαφνιάζει,να μου δίνει ό,τι δεν περιμένω,να μην περιμένει να ζητήσω εγώ,να με προλαβαίνει,κάτι τρελό-
ΜΗΛΙΤΣΑ:[…]μόνο ένα πράγμα δε θέλω να χάσω,να το φωνάζω και να έρχεται και να μη νιώθω,όταν φεύγει,ότι έφυγε,τόσο πολύ θα έχω πάρει την ανάσα του,τόσο βαθιά θα την έχω δαγκώσει.Θέλω να το θέλω ακόμα πιο πολύ,δεν το θέλω όσο θα’θελα να το θέλω,γιατί όσο πιο πολύ θα το θέλω,τόσο πιο πολύ θα το έχω.
-αποσπάσματα-
Δημήτρης Δημητριάδης
εκδ.Ίνδικτος